Auguste Rodin: Verskil tussen weergawes

'''François Auguste René Rodin''' (12 November 1840 – 17 November 1917), bekend as '''Auguste Rodin''' ([[Engels]]:oʊ|ˈ|ɡ|uː|s|t|_|r|oʊ|ˈ|d|æ|n|,_|r|oʊ|ˈ|d|æ̃}}; [[Franse taal|Frans]]:oɡyst ʁɔdɛ̃), was 'n Franse [[Beeldhouwerk|beeldhouer]].<ref>{{Cite news|url=http://www.oxfordbibliographies.com/view/document/obo-9780199920105/obo-9780199920105-0018.xml|title=Auguste Rodin - Art History - Oxford Bibliographies - obo|access-date=2018-03-24|language=en}}</ref> Alhoewel Rodin in die algemeen beskou word as die voorvader van moderne beeldhouwerk,<ref>William Tucker, ''Early Modern Sculpture: Rodin, Degas, Matisse, Brancusi, Picasso, Gonzalez'', 16.</ref> het hy nie deur sy werk gepoog om te rebelleer teen die verlede nie. Hy was op 'n tradisionele wyse opgevoed, en het 'n vakman-tipe benadering tot sy werk geneem, en gestrewe na akademiese erkenning,<ref> name="H76">Hale, 76.</ref> alhoewel hy nooit deur Parys se vooraanstaande kunsskool aanvaar is nie.

In 1857 het Rodin 'n kleimodel van 'n metgesel aan die [[École des Beaux-Arts]] gesubmiteer ten einde toegang daartoe te verkry; hy het egter nie geslaag nie, en twee verdere aansoeke was ook geweier.<ref> name="nytobit"< /ref> Die toelatingsvereistes by die ''Grande École'' was nie besonders straf nie,<ref>Hale, 40.</ref> en daarom was die weierings groot terugslae vir die jong Rodin. Rodin se onvermoë om toegang te kry kon dalk die gevolg gewees het van die beoordelaars se [[Neoklassisisme|Neoklassisistiese]] smaak, terwyl Rodin opgelei was in ligte, 18de eeuse beeldhouwerk. Hy het die ''Petite École'' in 1857 verlaat, en vir die grootste deel van die volgende twee dekades sy brood as ambagsman verdien. Hy het gedurende die tydperk dekoratiewe voorwerpe en argtitekturele verfraaiings gemaak.

In 1864 het Rodin begin saamwoon met 'n jong naaldwerkster genaamd [[Rose Beuret]] (gebore in Junie 1844),<ref>{{cite web|url=http://www.rodin-web.org/bio/bio_long_1.htm|title=Auguste Rodin - Biography|work=rodin-web.org|accessdate=14 Maart 2017}}</ref> saam met wie hy vir die res van sy lewe met 'n wisselende mate van toegewydheid gewoon het. Die paartjie het 'n seun gehad genaamd Auguste-Eugène Beuret (1866–1934).<ref>Date of death from Elsen, 206.</ref> Daardie jaar het Rodin sy eerste beeldhouwerk vir 'n uitstalling aangebied en ingeskryf by die studio van [[Albert-Ernest Carrier-Belleuse]], 'n suksesvolle massa-produsent van ''objets d'art''. Rodin het tot 1870 as Carrier-Belleuse se hoof-assistent gewerk en het onder meer die dekorasie van dakke, trappe en deure hanteer. Met die koms van die [[Frans-Pruisiese oorlog]] was Rodin opgeroep om te dien in die Franse Nasionale Wag, maar sy diens was as gevolg van sy swak sig baie vlugtig gewees.<ref>Jianou & Goldscheider, 34.</ref> Die werk vir versierders het as gevolg van die oorlog opgedroog, en tog moes Rodin sy gesin ondersteun, aangesien armoede 'n voortgesette probleem vir hom was tot omtrent die ouderdom van dertig.<ref> name = "tabhhj">Jianou & Goldscheider, 35.</ref> Carrier-Belleuse het hom gou daarna versoek om by hom in België aan te sluit, waar hulle gewerk het op ornamentasie vir die [[Brussel Aandelebeurs]].

Rodin het beplan om vir 'n paar maande in België te bly, maar het inderdaad die volgende ses jare buite Frankryk gebly. Dit was 'n belangrike tydperk in sy lewe.<ref> name = "tabhhj"< /ref> Hy het in die tydperk ondervinding en vaardighede as ambagsman opgetel, maar niemand het sy kuns gesien nie, en dit het in sy werkswinkel gestaan aangesien hy nie kon bekostig om dit te giet nie. Sy verhouding met Carrier-Belleuse het in tussen versleg, maar hy het egter ander werk in Brussel gevind, en het sommige van sy werke in kunskamers vertoon. Sy metgesel, Rose, het ook by hom aangesluit. Toe Rodin genoeg geld bymekaargemaak het, het hy Italië vir twee maande in 1875 besoek, toe hy aangetrek was tot die werke van [[Donatello]] en [[Michelangelo]]. Hulle werke het 'n diepgaande invloed gehad op sy artistiese rigting.<ref>Hale, 49–50.</ref> Rodin het gesê, "Dit is Michelangelo wat my bevry het van akademiese beeldhouwerk."<ref>Taillandier, 91.</ref> Met sy terugkeer na België, het hy begin werk aan die beeldhouwerk ''[[Die Era van Brons]]'', 'n lewensgrootte manlike figuur, wie se realisme die aandag op Rodin gevestig het, maar gelei het tot aantygings van oneerlikheid-die werk se realisme en skaal was van so 'n aard dat kritici beweer het dat hy die werk gegiet het van 'n lewendige model. Baie van Rodin se latere werk was op eksplisiete wyse groter of kleiner as lewensgrootte, deels te wyte aan sy begerigheid om die dwaasheid van sulke bewerings te weerlê.

Rodin het sy brood verdien deur samewerking met meer gevestigde beeldhouers op openbare werke, soos gedenktekens en [[neo-barok]]stukke in die styl van [[Jean-Baptiste Carpeaux|Carpeaux]].<ref> name="j638">Janson, 638.</ref> Wat betref kompetisies en wedywering vir kommissies het hy modelle van [[Denis Diderot]], [[Jean-Jacques Rousseau]], en [[Lazare Carnot]] gesubmiteer, maar dit was egter alles tevergeefs. Hy het op sy eie tyd op studies gewerk wat gelei het tot die skepping van sy volgende belangrike werk, ''Sint Johannes die Doper wat Preek''.

Die artistieke gemeenskap het sy werk waardeer, en Rodin was na die Paryse Salons uitgenooi deur vriende soos die skrywer [[Léon Cladel]]. Gedurende Rodin se vroeë verskynings by hierdie sosiale geleenthede, het hy as skaam en teruggetrokke voorgekom;<ref> name="H71">Hale, 71.</ref> maar gedurende sy latere jare, soos wat sy bekendheid gegroei het, het hy egter die spraaksaamheid en temperament begin ten toon stel waarom hy beter bekend was. Die Franse staatsman [[Leon Gambetta]] het sy begeerte om Rodin te ontmoet uitgedruk, en die beeldhouer het hom beïndruk toe hulle ontmoet het by 'n salon. Gambetta het op sy beurt voorspraak vir Rodin gemaak by verskeie regeringsministers, wat waarskynlik [[Edmund Turquet|Edmond Turquet]], die Ondersekretaris van die Department van Fynkunste, ingesluit het, en wie Rodin uiteindelik sou ontmoet.<ref> name="H71"< /ref>

Claudel en Rodin se paaie het in 1898 geskei.<ref>{{cite web|title=(1) Camille Claudel|publisher=Grove Art Online, Oxford University Press|url=http://www.groveart.com/shared/views/article.html?section=art.018005.1|author=Ward-Jackson, Philip|accessdate=19 Desember 2006}}</ref> Claudel het verskeie jare daarna 'n senuweeineenstorting gehad en was vir dertig jaar tot haar dood in 1943 deur haar familie in 'n inrigting vir geestesongesteldheid geplaas, ten spyte van pogings deur dokters om aan haar moeder en [[Paul Claudel|broer]] te verduidelik dat sy nie ongesteld was nie.<ref> name="Scandalous Women">{{cite book|last=Kerri Mahon|first=Elizabeth|title=Scandalous Women: The Lives and Loves of History's Most Notorious Women|year=2011|publisher=Penguin Group|location=New York|isbn=9780399536458|page=279}}<!--|accessdate=3 Maart 2014--></ref>

In 1877 het die werk sy buiging in Brussel gemaak, en is daarna by die Parys Salon gewys. Die standbeeld se klaarblyklike gebrek aan 'n tema was vir kritici 'n steen des aanstoots in dat dit nòg mitologie, nòg 'n edele historiese gebeurtenis herdenk het-en omdat dit nie duidelik was of Rodin wel 'n tema in gedagte gehad het nie.<ref>Hale, 50.</ref> Rodin het aanvanklik die titel ''Die Oorwonne'' aan die werk gegee, in welke vorm die linkerhand 'n spies vasgeklem het, maar hy het die spies verwyder omdat dit teen sekere hoeke die torso versper het. Na nog twee tussentydse titels, het Rodin uiteindelik die titel ''Die Era van Brons'' aan die werk gegee, wat die [[Bronstydperk]] voorstel, en in Rodin se woorde, "die man wat uit die natuur uit opstaan".<ref> name="H51">Hale, 51.</ref> Later het Rodin egter gesê dat wat hy in gedagte gehad het "bloot 'n eenvoudige stuk beeldhouwerk was sonder verwysing na enige onderwerp".<ref> name="H51"< /ref>

Die werk se bemeestering van vorm, lig en skadu maak dat dit so realistiese daaruitsien, dat Rodin van ''Surmoulage'' beskuldig is-te wete die giet van 'n werk vanaf 'n lewende persoon se liggaam. Rodin het die bewering ontken, en aan koerante geskryf en fotos geneem van die model om te wys dat die beeldhouwerk van die model verskil het. Rodin het daarop aangedring dat 'n ondersoek gehou word, en was uiteindelik onskuldig bevind deur 'n komitee van beeldhouers. Behalwe vir die valse bewerings, het die werk ook kritici gepolariseer. Dit was skaars aanvaar vir tentoonstelling by die Parys Salon, en kritici het dit vergelyk met 'n "standbeeld van 'n slaapwandelaar" en dit " 'n baie akkurate kopie van 'n lae tipe" genoem. <ref> name="H51"< /ref> Andere het die stuk en Rodin se integriteit verdedig. Die regeringsminister Turquet het die stuk bewonder, en "Die Era van Brons" was deur die staat vir 2,200 [[Franc]]s gekoop;– die prys wat dit Rodin gekos het om dit in brons te laat giet.<ref> name="H51"< /ref>

Die tweede manlike naakfiguur, ''[[Sint Johannes die Doper (Rodin)|Sint Johannes die Doper wat preek]]'', was in 1878 voltooi. Rodin het probeer om nog 'n aanklag van ''surmoulage'' te vermy deur die standbeeld groter as lewensgrootte te maak: ''Sint Johannes'' is byna 6' 7" <nowiki>'' lank</nowiki> (2&nbsp;m). Terwyl ''Die Era van Brons'' staties geposisioneer is, wil dit voorkom asof ''Sint Johannes'' nadertree aan die aanskouer. Die effek word behaal, ten spyte daarvan dat beide die figuur se voete ferm op die grond geplant is-'n tegniese prestasie wat deur die meeste kontemporêre kritici opgelet is.<ref>Hale, 80.</ref> Rodin het hierdie teenstellende posisie verkies om, in sy eie woorde, "tegelykertyd... aansigte van 'n voorwerp ten toon te stel wat eintlik slegs op opeenvolgende wyse gesien kan word".<ref> name="H68">Hale, 68.</ref>

Ten spyte van die titel ''Sint Johannnes die Doper wat preek'' het die werk nie 'n duidelike godsdienstige tema gehad nie. Die model, 'n Italiaanse lyfeiene wat homself by Rodin se studio aangemeld het, het beskik oor 'n idiosinkratiese sin vir beweging wat Rodin wou vasvang of verewig. Rodin het gedink aan [[Johannes die Doper]], en het die assosiasie na die titel van die werk oorgedra. <ref> name="H68"< /ref> In 1880 het Rodin die werk aan die Paryse Salon gesubmiteer. Kritici was steeds meestal afwysend oor die werk, maar die stuk het derde geëindig in die Salon se kategorie vir beeldhouwerk.<ref> name="H68"< /ref>

'n Opdrag om 'n [[Hek|ingang]] vir Parys se beplande Museum van Dekoratiewe Kunste te ontwerp was in 1880 aan Rodin toegeken.<ref> name="j638"< /ref> Alhoewel die museum nooit gebou was nie, het Rodin regdeur sy lewe daaraan gewerk. ''Die Hekke van Hel'' was 'n monumentale groep beeldhouwerke wat tonele uit [[Dante Alighieri|Dante]] se ''[[Die Goddelike Komedie|Inferno]]'' in hoë reliëf tentoonstel. Omdat Rodin dikwels 'n gebrek aan 'n duidelike begrip van sy groot werke gehad het, het hy daarvoor opgemaak met harde werk en 'n strewe na perfeksie.<ref> name="elsen35">Elsen, 35.</ref>

''Die Hekke'' is deur Rodin uitgedink terwyl hy steeds die ''surmoulage'' kontroversie in gedagte gehad het: "...Ek het die ''Sint Johannes'' gemaak ten einde [die beweringe van gietwerk vanaf 'n model] te weerlê, maar het slegs gedeeltelik daarin geslaag. Ten einde vir eens en vir altyd te bewys dat ek net so goed soos ander beeldhouers van lewendige tonele beeldhouwerk kon doen, het ek dit my voorneme gemaak... om die beeldhouwerk op die deur van figure te maak wat kleiner as lewensgroot was." <ref> name="elsen35"< /ref> Die wette van komposisie het egter geswig voor ''Die Hekke'' se ongeordende en ongetemde tentoonstelling van Hel. Die figure en groepe in hierdie werk, synde Rodin se meditasie op die toestand van Man, is fisies en moreel geïsoleer in hul foltering.<ref> name = "qgzhpg">Jianou & Goldscheider, 41.</ref>

''Die Hekke van Hel'' bestaan uit honderd-ses-en-tagtig figure in sy finale figurasie.<ref> name = "qgzhpg"< /ref> Baie van Rodin se bekendste beeldhouwerke het as ontwerpe of figure vir hierdie werk begin,<ref> name="morey"< /ref> soos bv. ''[[Die Denker]]'', ''Die Drie Skadu's'', en ''Die Kus'', en was slegs later voorgestel as aparte en onafhanklike werke. Ander bekende werke wat afkomstig is van ''Die Hekke'' is ''[[Ugolino della Gherardesca|Ugolino]]'', ''[[Karjatid|Gevalle Karjatid wat Haar Steun Dra]]'', ''Fugit Amor'', ''Sy Wat Eens die Helmetmaker Se Pragtige Vrou Was'', ''Die Vallende Man'', en ''Die Verlore Seun''.

''Die Denker'' (oorspronklike titel, ''Die Digter'', na aanleiding van Dante) sou een van die bekendste beeldhouwerke in die wêreld word. Die oorspronklike was 'n {{convert|27.5|in|mm|adj=on}} hoë bronsstuk wat tussen 1879 en 1889 geskep is, en wat ontwerp was vir ''Die Hekke''<nowiki>'</nowiki> [[lintel]], waarvandaan die figure sou neerkyk op Hel. Terwyl ''Die Denker'' duidelik vir Dante voorstel, is aspekte of eienskappe van die Bybelse [[Adam]], die mitologiese [[Prometheus]],<ref> name="j638"< /ref> en Rodin self aan dit toegeskryf.<ref> name="bell"< /ref><ref> name="alhadeff"< /ref> Ander waarnemers wou die klem op die klaarblyklike intellektuele tema van ''Die Denker'' wegneem, en het in stede daarvan klem geplaas op die rowwe en ongebonde fisieke en emosionele aura wat daaruit voortvloei. <ref>Taillandier, 42, 46, 48.</ref>

Rodin het in 1884 met die projek begin, geïnspireer deur die kronieke van die beleg deur [[Jean Froissart]].<ref> name="swedberg">{{cite journal|last=Swedberg|first=Richard|title=Auguste Rodin's ''The Burghers of Calais'': The Career of a Sculpture and its Appeal to Civic Heroism|journal=Theory, Culture & Society|volume=22|issue=2|pages=45–67|year=2005|doi=10.1177/0263276405051665}}</ref> Alhoewel die dorp 'n [[allegories]]e, heroïese stuk werk, met as hooffiguur Eustache de Saint-Pierre, die oudste van die ses mans, in die vooruitsig gestel het, het Rodin die beeldhouwerk gesien as 'n studie in die verwikkelde en komplekse emosies waaraan die ses mans onderhewig was. Toe Rodin reeds vir 'n jaar met die werk besig was, was die Calais komitee nie beïndruk met sy vordering nie. Rodin het daarop sy bereidwilligheid om die projek te beëindig, eerder as om sy ontwerp te wysig ten einde die komitee se konserwatiewe verwagtinge te bevredig, bekend gemaak, maar hulle het hom aangesê om voort te gaan daarmee.

In 1889 was ''Die Burgers van Calais'' die eerste keer tot algemene lof uitgestal. Dit is 'n brons beeldhouwerk wat twee ton (1,814&nbsp;kg) weeg, en die figure daarvan is 6.6&nbsp;ft (2&nbsp;m) lank.<ref> name="swedberg"< /ref> Die ses manlike figure wat daarin voorgestel word, vorm nie 'n verenigde, heroïese front nie;<ref> name="apollo">{{cite journal|author=Stocker, Mark|title=A simple sculptor or an apostle of perversion?|journal=Apollo|pages=94–97|volume=164|issue=537|date=November 2006}}</ref> maar elkeen is eerder geïsoleer van sy broers, en beraadslaag en voer sy eie indiwiduele stryd met sy verwagte noodlot. Rodin het gou daarna voorgestel dat die monument se hoë voetstuk verwyder word, want hy wou die beeldhouwerk na grondvlak skuif sodat die toeskouers "tot die hart van die onderwerp kon deurdring". <ref>Hale, 117.</ref> Op grondvlak lei die figure se posisies die toeskouer reg om die werk, en suggereer op subtiele wyse hul algemene voorstuwende beweging.<ref>Hale, 115</ref>

Die komitee was woedend oor die nie-tradisionele voorstel van Rodin, maar Rodin sou nie ingee nie. In 1895 het Calais daarin geslaag om ''Burgers'' in sy verkose vorm uitgestal te kry: die werk was voor 'n openbare tuin op 'n hoë platform of voetstuk geplaas, en is omring deur 'n gietyster tralie. Rodin wou dit egter naby die stadsaal sien, waar dit die publiek sou meevoer. Eers ná dit skade gely het tydens die Eerste Wêreldoorlog, en na die daaropvolgende storing daarvan en Rodin se dood, was die beeldhouwerk vertoon soos Rodin dit beplan het. Dit is een van Rodin se bekendste werke.<ref> name="swedberg"< /ref>

Die ''Société des Gens des Lettres'', 'n Paryse organisasie van skrywers, het onmiddellik na sy dood in 1850 'n monument aan die Franse romansier [[Honoré de Balzac]] beplan. Die genootskap het in 1891 aan Rodin opdrag gegee om die gedenkmonument te skep, en Rodin het jare daaraan spandeer om die konsep vir sy beeldhouwerk te ontwikkel. Dit was vir Rodin 'n uitdaging om 'n geskikte voorstelling van [[Balzac]] te vind, gegewe die outeur se mollige voorkoms. Rodin het baie studies voortgebring: portrette, vollengte, naakte figure, figure wat 'n [[manteljas]] dra, of figure in 'n [[kleed]] &nbsp;– ' replika wat Rodin versoek het. Die uiteindelike beeldhouwerk vertoon Balzac, geklee in drapeermateriaal, kragtig-starend in die verte in, met diep gegroefde eienskappe. Rodin se bedoeling was om Balzac ten toon te stel op die oomblik wat hy 'n nuwe werk bedink<ref> name="times1711">{{cite news|title=Auguste Rodin. His Sculpture And Its Aims.|publisher=The Times|date=19 November 1917|page=11}}</ref>&nbsp;– om moed, arbeid en stryd uit te druk.<ref>Hale, 136.</ref>

Toe ''Balzac'' in 1898 uitgestal was, was die negatiewe reaksie nie verrassend nie.<ref> name="bell">{{cite journal|last=Bell|first=Millicent|title=Auguste Rodin|journal=Raritan|volume=14|pages=1–31|year=Spring 2005}}</ref> Die ''Société'' het die werk verwerp, en die pers het [[parodie]]ë daarop gedruk. Morey (1918) het die werk gekritiseer, en gereflekteer, "daar mag 'n tyd kom, en nodeloos om te sê sal so 'n tyd kom, dat dit nie ''outre'' sal wees om 'n grootse romansier voor te stel as 'n tamaai komediant omgewe van 'n kamerjas nie, maar selfs op die gegewe dag is die indruk wat die standbeeld wek die van 'n beledeging."<ref> name="morey"< /ref> 'n Moderne kritikus dui inderdaad aan dat ''Balzac'' nie een van Rosin se meesterstukke is nie.<ref>{{cite journal|last=Schor|first=Naomi|title=Pensive Texts and Thinking Statues: Balzac with Rodin|journal=Critical Inquiry|year=2001|volume=27|issue=2|pages=239–264|doi=10.1086/449007}}</ref>

Sy ongedateerde tekening ''Studie van 'n Staande Naak Vrou, Arms Opgehef, Hande Gekruis Bo Kop'' is een van die werke wat in 2012 uit die versameling van [[Cornelius Gurlitt (kunsversamelaar)|Cornelius Gurlitt]] geneem is.<ref> name=spiegel>{{cite news|url=http://www.spiegel.de/fotostrecke/photo-gallery-munich-nazi-art-stash-revealed-fotostrecke-103675-18.html |title=Photo Gallery: Munich Nazi Art Stash Revealed |date=17 November 2013|work=Spiegel|accessdate=17 November 2013}}</ref>

Rodin was a naturalis, en minder besorg oor monumentale uitdrukking as met die emosionele en karaktervolle uitdrukking van werke. <ref>{{cite news|publisher=The Times|date=14 Julie 1931|page=12|title=Art Exhibitions: Auguste Rodin}}</ref> Sodoende het Rodin afgewyk van eeue se tradisie, en weggedraai van die idealisme van die Grieke en die dekoratiewe prag van die [[Barok]] en [[Barok argitektuur-herlewing|neo-Barok]] bewegings. Sy beeldhouwerke het die klem op die individu geplaas en op die konkreetheid van vlees, en hy het dit reggekry om deur gedetaileerde, getekstureerde oppervlaktes die vertoning van emosies in sy werke te bewerkstellig, asook om die wisselwerking tussen lig en skadu ten toon te stel. Rodin het in 'n groter mate as sy tydgenote daarin geglo dat 'n indiwidu se karakter geopenbaar was deur sy fisiese eienskappe.<ref> name="H76"< /ref>

Rodin se talent vir oppervlak-modellering het hom toegelaat om elke deel van die liggaam vir die geheel van die werk te laat praat. Die manlike passie in ''Die Denker'' word voorgestel deur die greep van sy tone op die rots, sy rigiede rug, en die differensiasie van sy hande.<ref> name="morey"< /ref> Rodin het lig gewerp op sy estetika, en in 'n gesprek oor ''Die Denker'' die volgende gesê: "Wat my Denker laat Dink is dat hy nie slegs met sy brein, met sy verwikkelde frons, met sy uitgestrekte neusvleuels en saamgeperste lippe dink nie, maar met elke spier van sy arms, rug, en bene, met sy geklemde vuiste en tone." <ref>{{cite web|url=http://www.nga.gov/collection/sculpture/flash/zone2-2.htm|title=NGA Sculpture Galleries: Auguste Rodin|publisher=[[National Gallery of Art]], Washington, D.C.|accessdate=12 Desember 2006|format=[[Adobe Flash]]| archiveurl= https://web.archive.org/web/20061130113846/http://www.nga.gov/collection/sculpture/flash/zone2-2.htm| archivedate= 30 November 2006 <!--DASHBot-->| deadurl= no}}</ref>

Rodin het lyding en konflik beskou as die waarmerke van moderne kuns. "Niks is regtig meer roerend as die moorddadige en opgesweepte dier, wat aan't sterf is aan onvervulde begeerte, en wat tevergeefs om genade vra ten einde sy passie te kwel."<ref> name="alhadeff"< /ref> [[Charles Baudelaire]] het hierdie temas opgeneem, en was een van Rodin se gunsteling digters. Rodin het musiek geniet, en veral die [[opera]]komponis [[Gluck]], en het 'n boek oor [[Lys van katedrale in Frankryk|Franse katedrale]] geskryf. Hy het 'n werk van die toe-nog onbekende [[Vincent van Gogh|Van Gogh]] besit, en het die vergete [[El Greco]] bewonder.<ref> name="werner"< /ref>

In pleks daarvan om tradisionele akademiese posisies te kopieer, het Rodin verkies dat sy modelle op natuurlike wyse in sy studio rondbeweeg (ten spyte van hul naaktheid) .<ref> name="morey"< /ref> Rodin het dikwels vinnige sketse in klei gemaak wat later verfyn was, gegiet was in pleisterwerk, en laastens gegiet was in brons or gekerf is uit marmer. Rodin se hooffokus was die bewerking van klei.<ref> name="ReferenceA">Quoted in Jianou & Goldscheider, 62.</ref>

George Bernard Shaw het vir 'n portret gesit en sodoende 'n idee van Rodin se tegniek verskaf: "Terwyl hy gewerk het, is 'n aantal wonderwerke bewerkstellig. Teen die einde van die eerste vyftien minute, nadat 'n voorlopige idee van die uiteindelike menslike vorm teweeggebring is, het hy deur die gebruik van sy duim 'n borsbeeld geproduseer wat so lewendig voorgekom het dat ek dit met my sou wegneem ten einde die beeldhouer van enige verdere werk daaraan te weerhou."<ref> name="ReferenceA"< /ref>

Hy het die evolusie van sy borsbeeld oor die tydperk van 'n maand beskryf, deur "al die stadiums van kuns se evolusie": eerste, " 'n [[Bisantynse kuns|Bisantynse]] meesterstuk", dan "'n gemengde [[Bernini]]", dan 'n elegante [[Houdon]]. "Die hand van Rodin het nie gewerk soos die hand van 'n beeldhouer werk nie, maar as die werk van ''[[Elan Vital (term)|Elan Vital]]''. Die ''Hand van God'' is sy eie hand."<ref> name="ReferenceA"< /ref>

Teen 1900 was Rodin se artistiese reputasie verskans. Hy het blootstelling ontvang deur 'n pawiljoen van sy werk wat opgestel was naby die 1900 [[Wêreld Skou]] (''Exposition Universelle'') in Parys, en hy het sodoende versoeke ontvang om borsbeelde van prominente mense te maak,<ref> name="bell"< /ref> terwyl sy assistente by die ateljee duplikate van sy werke gemaak het. Sy inkomste van portret kommissies het alleen op waarskynlik 200,000 franke per jaar gestaan. <ref>Hale, 147.</ref> Soos Rodin se faam gegroei het, het hy baie volgelinge aangetrek, insluitende die Duitse digter [[Rainer Maria Rilke]], en die skrywers [[Octave Mirbeau]], [[Joris-Karl Huysmans]], en [[Oscar Wilde]].<ref> name="apollo"< /ref>

Rilke het in 1905 en 1906 by Rodin gebly en administratiewe werk vir hom gedoen. Rilke sou later 'n lofprysing (in die vorm van 'n monograaf) oor Rodin skryf. Rodin en Beuret se beskeie landgoed in [[Meudon]], wat in 1897 gekoop is, het as gasheer gedien vir besoekers soos Koning [[Eduard VII]] van die Verenigde Koninkryk, die danser [[Isadora Duncan]], en die [[klavesimbel]]speler [[Wanda Landowska]]. Rodin het in 1908 na die stad getrek en die hoofvloer van die [[Hôtel Biron]] gehuur, synde 'n 18de-eeuse meenthuis. Hy het Beuret in Meudon gelos, en 'n verhouding met die Amerikaans-gebore hertogin de Choiseul begin.<ref> name="julius">{{cite journal|author=Julius, Muriel|title=Human Emotion Made Tangible&nbsp;– The Work of Auguste Rodin|journal=Contemporary Review|volume=250|issue=1452|date=January 1987|page=41}}</ref> Rodin was vanaf 1910 die mentor van die Russiese beeldhouer, [[Moissey Kogan]].<ref> name=Medals>{{cite web|url=http://www.medaillenkunst.de/index.php?person_id=241|title=Moissey Kogan|publisher=DGM|accessdate=30 March 2017}}</ref>

Gedurende sy leeftyd was Rodin met [[Michelangelo]] vergelyk,<ref name="alhadeff">{{cite journal|first=Albert|last= Alhadeff|title=Rodin: A Self-Portrait in the Gates of Hell|journal=The Art Bulletin|volume=48|issue=3/4|year=1966|pages=393–395|doi=10.2307/3048395|jstor=3048395}}</ref> en hy was wyd erken as die grootste kunstenaar van die era.<ref name="hunisak">{{cite journal|title=Rodin Rediscovered|first=John M.|last=Hunisak|journal=Art Journal|volume=41|year=1981|pages=370–371|doi=10.2307/776450|issue=4|jstor=776450}}</ref> In die drie dekades wat gevolg het op Rodin se dood het sy gewildheid getaan saam met die veranderende estetiese waardes.<ref> name="hunisak"< /ref> Sedert die 1950's het Rodin se reputasie weer 'n oplewing beleef;<ref name="werner">{{cite journal|author=Werner, Alfred|title=The Return of Auguste Rodin|journal=Criticism|volume=2|issue=1|year=1960|pages=48–54}}</ref> hy word beskou as die belangrikste beeldhouer van die moderne era, en was al die onderwerp van baie akademiese werk.<ref> name="hunisak"< /ref><ref> name="gardner">{{cite journal|title=The Hand of Rodin|first=Albert Ten Eyck|last=Gardner|journal=The Metropolitan Museum of Art Bulletin, New Series|volume=15|issue=9|year=1957|pages=200–204|doi=10.2307/3257752|jstor=3257752}}</ref> Die aura van onvoltooidheid wat deur baie van sy werke gewek word, soos die ''Lopende Man'', het op al hoe groter wordende mate die abstrakte beeldhouvorme van die 20ste eeu beïnvloed.<ref>Taillandier, 23.</ref>

Rodin het 'n antieke rol van die beeldhouwerk herstel;– naamlik om die fisiese en intellektuele krag en energie van die menslike onderwerp vas te vang<ref> name="gardner"< /ref>&nbsp;– en hy het beeldhouwerk bevry van herhalende tradisionele patrone. Sodoende het Rodin die fondasie vir groter eksperimentering in die 20ste eeu verskaf . Sy gewildheid word toegeskryf aan sy emosiebelaaide verteenwoordiging van gewone mans en vroue, en aan sy vermoë om die prag en patos te vind in die menslike "dier". Sy gewildste werke, soos ''Die Kus'' en ''Die Denker'' word wyd gebruik buite die fyn kunste as simbole van menslike emosie en karakter.<ref> name="grove">{{cite web|title=Rodin, (François-)Auguste(-René)|publisher=Grove Art Online, Oxford University Press|url=http://www.groveart.com/shared/views/article.html?section=art.072591|author=Lampert, Catherine|accessdate=19 Desember 2006}}</ref> Om Rodin se artistiese nalatenis te eerbiedig het die [[Google]] [[soekenjin]] se [[tuisblad]] 'n [[Google Doodle]] vertoon wat ''Die Denker'' bevat het ten einde Rodin se 172ste verjaardag op 12 November 2012 te vier.

Rodin het 'n reuse artistiese invloed uitgeoefen. 'n Hele generasie beeldhouers het in sy werkswinkel gestudeer. Dit het [[Gutzon Borglum]], [[Antoine Bourdelle]], [[Constantin Brancusi]], [[Camille Claudel]], [[Charles Despiau]], [[Malvina Hoffman]], [[Carl Milles]], [[François Pompon]], [[Rodo]], [[Gustav Vigeland]], en [[Clara Westhoff]] ingesluit, alhoewel Brancusi later Rodin se erfenis verwerp het. Rodin het ook die werke van ander beeldhouers ondersteun, insluitende [[Aristide Maillol]]<ref>{{cite web|author=Hans de Roos|url=http://www.rodin-web.org/approach_art/cap18.htm|date=2004|title=Rodin's Approach to Art}}</ref> en [[Ivan Meštrović]] -wie Rodin een keer "die grootste fenomeen tussen beeldhouers." genoem het<ref>{{cite web|website=Syracuse University Archives|title=Ivan Meštrović Papers|url=http://archives.syr.edu/collections/fac_staff/sua_mestrovic_i.htm|date=2011|author1=Ameena Mohammad|author2=Meg Mason|lastauthoramp=yes|deadurl=yes|archiveurl=https://web.archive.org/web/20150906134906/http://archives.syr.edu/collections/fac_staff/sua_mestrovic_i.htm|archivedate=6 September 2015|df=dmy-all}}</ref> Ander beeldhouers wie se werk beskryf is as verskuldig aan Rodin sluit [[Joseph Csaky]],<ref> name="Edith Balas, 1998">[https://archive.org/details/bub_gb_0T8LAAAAIAAJ Edith Balas, 1998, ''Joseph Csaky: A Pioneer of Modern Sculpture''], Philadelphia: American Philosophical Society</ref><ref> name="Guggenheim">[http://www.guggenheim.org/new-york/collections/collection-online/artists/bios/1069 Solomon R. Guggenheim Museum, New York, ''Joseph Csáky'', Collection Online] {{webarchive|url=https://web.archive.org/web/20150920164313/http://www.guggenheim.org/new-york/collections/collection-online/artists/bios/1069 |date=20 September 2015 }}</ref> [[Alexander Archipenko]], [[Joseph Bernard]], [[Henri Gaudier-Brzeska]], [[Georg Kolbe]],<ref>{{cite web|website=Museum of Modern Art|url=https://www.moma.org/collection_ge/artist.php?artist_id=3199|title=German Expressionism: Georg Kolbe|author=Heather Hess|date=2011}}</ref> [[Wilhelm Lehmbruck]], [[Jacques Lipchitz]], [[Pablo Picasso]], [[Adolfo Wildt]],<ref>{{cite web|website=Peggy Guggenheim Collection|title=Adolfo Wildt|url=http://www.guggenheim-venice.it/inglese/collections/artisti/biografia.php?id_art=211}}</ref> en [[Ossip Zadkine]] in.<ref>{{cite web|website=Musée d'Orsay|url=http://www.musee-orsay.fr/en/events/exhibitions/in-the-musee-dorsay/exhibitions-in-the-musee-dorsay-more/article/oublier-rodin-20468.html?tx_ttnews%5BbackPid%5D=649&cHash=24aea49762|title=Leaving Rodin behind? Sculpture in Paris, 1905-1914|date=2006}}</ref><ref>{{cite web|website=Musée Rodin|title=Rodin and Modernism|url=http://www.musee-rodin.fr/en/rodin/educational-files/rodin-and-modernism|deadurl=yes|archiveurl=https://web.archive.org/web/20150621061226/http://www.musee-rodin.fr/en/rodin/educational-files/rodin-and-modernism|archivedate=21 June 2015|df=dmy-all}}</ref> [[Henry Moore]] het Rodin se invloed op sy werk erken.<ref>{{cite web|website=The Guardian|url=https://www.theguardian.com/artanddesign/2013/mar/23/henry-moore-auguste-rodin-exhibition|date=23 March 2013|title=Henry Moore talks about Rodin's irresistible influence – from the archive}}</ref>