Stereofonie: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Etiket: 2017-bronwysiging |
Etiket: 2017-bronwysiging |
||
Lyn 18:
Vir stereo-ontvangs moet twee ontvangers dan gebruik word. Met die ontwikkeling van FM (frekwensiemodulasie) en kodeer- en dekodeerstelsels het dit egter moontlik geword om slegs een sender en een ontvanger te gebruik. By bandopnemers word 'n spesiale magneetkop met twee [[Elektromagnetisme|elektromagnete]] gebruik om twee geluidspore op die magneetband te verkry. By platespelers word steeds 'n enkele naald maar twee omsetters (piësoëlektries of magneto-dinamies) in die toonkop gebruik.
Die klankweergawe word met behulp van twee luidsprekers verkry, wat so opgestel word dat dit min of meer 'n gelyksydige driehoek met die luisteraar vorm. Vir die klankversterking word 'n stereoversterker met twee kanale gebruik. Stereo-opnames word met behulp van twee mikrofone gedoen, wat egter nie altyd die moontlikhede van die klankateljee ten volle kan benut nie. In plaas van twee [[Mikrofoon|mikrofone]] word ʼn hele aantal mikrofone daarom dikwels gebruik, wat egter weer lei tot 'n minder goeie weergawe van die middel- en lae tone deur middel van 'n stereostel. Dit het in die laat 1960's gelei tot die ontwikkeling van die [[kwadrofonie]], waarby vier kanale gebruik word. Die eerste kwadrofoniese hoëtroustelle is in 1971 op die mark ingevoer.
In plaas van luidsprekers word dikwels oorfone gebruik. Daardeur word 'n goeie ruimtelike weergawe van klank verkry aangesien die akoestiek om die weergaweruimte waarin die luisteraar hom bevind, nie meer 'n rol speel nie. Oorfone kan egter dikwels ook 'n onnatuurlike, oordrewe stereoweergawe lewer.
| |||