Verkrampte en verligte: Verskil tussen weergawes

 

''Die Transvaler'' onder Carel Nöffke was een van die platforms vir sy verguising. In ''[[Die Vaderland]]'' het A.M. van Schoor in 'n hoofartikel 'n gek van De Klerk probeer maak deur hom as die "nuwe verlosser" voor te stel - die wyse man en redder wat deur sy nek praat en Afrikanerskap beledig. Hierna is hy oorval deur uitnodigings om toesprake te lewer en sodoende het die derde begrip - die ideale Afrikaner - heeltemal verdwyn weens die bohaai oor "verlig" en "verkramp".

 

J.H.P. Serfontein bou in sy boek ''Die verkrampte aanslag'' (1970) De Klerk se begrippe verder uit. Diegene binne die [[Nasionale Party]], wat gekant was teen afsonderlike ontwikkeling (en 'n "baasskap"-rassebeleid aangehang het), gekant was teen 'n Suid-Afrikanisme met noue samewerking met die Engelssprekende, maar ook anderskleurige en anderstalige landgenote (en daarteenoor etnosentries Afrikaneridenteitsbewus en isolasionisties is), veranderde sportbeleid en uitruil van swart diplomate, word deur die skrywer (asook die destydse Nasionale Pers-koerante) beskou as ''verkramp''.<ref>Serfontein, J.H.P. 1970. ''Die verkrampte aanslag''. Kaapstad: Human & Rousseau, p. 15</ref>

Daarteenoor: wen die kibboets-mentaliteit van geestelike krag om onbevrees die wêreld aan te durf, van aanval, van die uitdaging te aanvaar wat die geskiedenis en omstandighede aan ons opgelê het om nieteenstaande geringe getalle ons leiersrol in Afrika en ons invloed op die kontinent te laat geld, van selfvertroue om sonder vrees vir die verlies van identiteit met anderstaliges en anderskleuriges saam te werk en aan hulle die leiding te gee - dan het die Afrikaner en die Suid-Afrikaner 'n kans om hul oorweldigende probleme te bowe te kom.

}}

 

== Bronne ==