Krimoorlog: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Alias (besprekings | bydraes) k spelling |
|||
Lyn 76:
Nadat die oorlog uitgebreek het, het die strydendes ooreengekom om Moldawië en Walachye nie deel van die gevegsfront te maak nie om sodoende te voorkom dat die slagveld oor die hele Balkan strek. Met die goedkeuring van al die partye het Oostenryk albei die vorstedomme op 14 Junie 1854 beset om so hul neutraliteit te bewaar. 'n Paar maande later het die Engelse onder lord Raglan ([[Fitzroy James Henry Somerset Raglan]], 1788-1855) en die Franse onder [[Achille Leroy de Saint-Arnaud]] (1798-1854) op die [[Krim]] geland. Hulle wou [[Rusland]] van sy mag oor die Swartsee beroof. Albei leërs is deur die Russe onder leiding van die veldheer en staatsman [[Alexander Sergejewitsj Mensjikof]] (1787-1869) ingewag.
Al die betrokke bevelvoerders het ernstige foute begaan. So byvoorbeeld het Mensjikof die geallieerdes die rivier by Alma sonder slag of stoot laat oorsteek, terwyl hy sy eie leër skaars betyds kon terugtrek (Slag van Alma). Op 25 Oktober 1854 het hy die Engelse toevoerkanale probeer afsny. Dit het uitgeloop op die [[Slag van Balaklawa]], waarin die ligte brigade van die Engelse kavalerie op die Russiese [[artillerie]] afgestorm het en byna heeltemal uitgewis is. Die gebeurtenis is verewig in [[Alfred Tennyson]] (1809 - 1892) se gedig "''The charge of the Light Brigade''".
Die Britte het egter tog daarin geslaag om 'n oorwinning te behaal. Op 5 November is Mensjikof weer eens in mis en reën in die Slag van Inkerman verslaan, hoewel hy die vesting [[Sebastopol]] behou het. In die volgende jaar (1855) het die stryd uitsluitend gegaan oor die hawe in die Swartsee wat die Russe hardnekkig verdedig het. In die jaar het Rusland nog ʼn vyand bygekry: in 'n poging om die kwessie van Italiaanse eenwording op die uiteindelike vredeskonferensie op te haal, het die koninkryk Sardinië hom by Engeland en Frankryk aangesluit.
| |||