W. H. Auden: Verskil tussen weergawes

W.H. Auden was een van [[Engeland]] se bekendste moderne digters. Hy was die leier van 'n groep digters in die dertigerjare wat as die Geslag van Dertig bekend gestaan het en wat onder andere Stephen Spender, Cecil Day Lewis en Louis MacNeice ingesluit het. In hul gedigte het hulle die gevolge van die sosiale en ekonomiese depressie weerspieël. Nadat hy hom in 1939 in die VSA gevestig het, het Auden se poësie 'n verandering ondergaan. Hy het meer gekonsentreer op Christelike etiek en die morele dilemmas van die mens in die samelewing as op politiek. Afgesien van sy gedigte het Auden ook 'n aantal toneelstukke (meestal in same werking met Christopher Isherwood), literêre kritiek en enkele opera-libretti geskryf.

 

 

Tydens sy studiejare (1925-1928) aan Christ Church College, [[Oxford]], het Auden veral belangstelling in Ou-Engelse en Middel-Engelse letterkunde getoon. Sy eerste gedigte is in 1928 deur sy vriend en mededigter, [[Stephen Spender]], privaat uitgegee. Hy het eers in 1930 begin naam maak met sy bundel ''Poems,'' en later met ''The orators,'' (1932). Auden was in daardie jare sterk onder die invloed van Freud en Marx. Hy is beskou as die leier van 'n groep linkse digters wat dikwels die Auden-groep of die ''Geslag van Dertig'':genoem is. Die groep het onder andere Stephen Spender, Cecil Day Lewis en Louis MacNeice ingesluit. Die sosiale ellende, wat die gevolg was van die ekonomiese depressie van die vroeë dertigerjare, word veral in Auden se gedigte sterk uitgebeeld. As simboliese agtergrond het hy landskappe wat deur nywerhede geskend is en die besoedelde stede van Wes-Europa en Amerika gebruik.