Konrad Grebel: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Skakel
No edit summary
Lyn 1:
[[Lêer:Grebel Konrad Zürich Neumarkt5.JPG|duimnael|Gedenkplaat vir Konrad Grebel in [[Neumarkt]], [[Zürich]]]]
'''Konrad Grebel''' (gebore c. [[1498]], [[Zürich]]; sterf in [[1526]], Maienfeld, [[Switserland]]) was die hoof-stigter van die Switserse Broederskap, te wete 'n [[Anabaptisme|Anabaptistiese beweging]], of 'wederdopers', wat in Zürich gesentreer was.
 
Sy humanistiese opvoeding by [[Basel]], [[Wene]] en [[Parys]] het hom geleidelik van die konserwatiewe [[Switserland|Switserse]] Hervormer, [[Ulrich Zwingli|Huldrych Zwingli]], wat hy aanvanklik ondersteun het, vervreem. Die stadige pas van hervormings en Grebel se toenemende ongeduld om ‘n kerk te stig wat vry was van beheer deur die [[Zürich| Zürichse]] stadsraad het in 1524 tot ‘n permanente breuk met Zwingli gelei.
Grebel het daardie jaar saam met ‘n aantal ander kollegas begin om die Broederskap as ‘n onafhanklike, radikale Anabaptistiese (wederdoper) kerk in Zürich te organiseer. Die geskil betreffende die doop van [[suigeling]]e teenoor volwassenes het in Januarie 1525 gekulmineer in die stadsraad se verdediging van die doop van suigelinge en die stadsraad se bevel dat Grebel sy pogings staak om die Broederskap te organiseer. In dieselfde maand het hy egter die edik verontagsaam deur die eerste volwasse doop in moderne geskiedenis uit te voer en deur sy pogings om persone in nabygeleë dorpe te bekeer. Ten spyte van sy suksesse as sendeling was hy tot en met sy dood lastig geval. Hy was tydens twee geleenthede in Zürich vir ‘n totaal van ses maande in gevangeskap geplaas. Grebel het soos ander lede van die broederskap in 'n eenvoudige lewe en in die verwerping van geweld geglo, ten spyte van die "oorlogvoering" wat tussen verskillende godsdienstige faksies geheers het. Sy enigste oorblywende geskrifte is die nege-en-sestig briewe wat by Sankt Gallen gehou word.<ref>"Grebel, Konrad." Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Ultimate Reference Suite. Chicago: Encyclopædia Britannica, 2012.</ref>
 
== Bibliografie ==