Anton Bruckner: Verskil tussen weergawes

Bruckner het basies slegs een simfoniese begrip nagestreef, wat met die verloop van sy loopbaan stadig ontwikkel en verander het. Die sleutel tot sy behandeling van groot musikale vorme is die dramatiese gebruik van tonaliteit oor 'n lang tydsverloop. (Die adagio beweging van 'n Bruckner simfonie kan 'n ontsagwekkende emosionele ondervinding van 30 minute lank wees) Sy vroegste simfonieë verteenwoordig die eerste fase van hierdie ontwikkeling, terwyl die Simfonie No. 3 in D Mineur (1873) die essensie van sy volwasse styl ontsluier. Die Simfonie No. 5 in B-mollmol majeur (1875–76) het hierdie vorm sy finale aanslag gegee, welke Bruckner sou najaag in 'n verdere drie voltooide simfonieë en 'n onvoltooide simfonie. Die eerste bewegings van Bruckner se simfonieë open sagkens, en die tonale tussenspel word dikwels gesuggereer in selfs die vroegste mate. (sien [[maatstreep]]) Hierdie bewegings is in sonatevorm, maar Bruckner gebruik drie kontrasterende temas in die eksposisie eerder as die gebruiklike twee. Die tweede tema is dikwels sangerig, met melodiese stringe wat tegelykertyd verskyn. Die musiek bou op na klimakse in 'n stapsgewyse wyse by wyse van klimmende, opeenvolgende repetisies. Die adagios (tweede bewegings) bestaan op tipiese wyse uit 'n uitgerekte wysiging van twee tematiese groepe ter uitbreiding van die ABABA vorm. Hierdie stadige bewegings, wat opbou na massiewe klimakse, verkry dikwels 'n onvergelykbare sublimiteit. Die scherzos (derde bewegings) is gebaseer op dansritmes, maar hulle wissel grootliks wat betref hul tempo, and hul dreunende, aanhoudende temas verkry 'n asemrowende en asembenemende kwaliteit in die latere simfonieë.