Jameson-inval: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
→Die Uitlandervraagstuk: Skakel |
→Die Uitlandervraagstuk: Skakel |
||
Lyn 41:
In 1893 en in 1894 het die TNU versoekskrifte aan Kruger voorgelê waarin hulle om stem reg gevra het. Hulle het egter geen welslae daarmee behaal nie en die gedagte het by hulle begin posvat dat Kruger persoonlik die grootste struikelblok was en dat die Eerste Volksraad meer inskiklik sou wees sodra sy invloed verdwyn. In hul openbare agitasies en in hul persveldtogte het hulle hulle nie net teen die "wanbestuur" en die "korrupsie" van die regering uitgespreek nie, maar ook persoonlike aanvalle op Kruger gedoen. In die presidentsverkiesing van 1893 het die TNU hom by Kruger se teenstander, die meer progressiewe kommandant generaal [[Piet Joubert]], geskaar. Die skrale meerderheid waarmee Kruger die verkiesing gewen het, was in groot mate aan die Uitlanders se propaganda te wyte. In 1894 het die regering van die ZAR die taktiese flater begaan om die Uitlanders vir militêre diens op te kommandeer in die oorlog teen [[Malaboch]] in Noord-Transvaal. Baie Uitlanders het geweier en protesvergaderings gehou. Hulle het daarop gewys dat hulle geen burgerregte geniet het nie en dat hulle dus nie burgers van die land was en tot militêre diens verplig kon word nie. Brittanje het die versoek van die Uitlanders as 'n gulde geleentheid beskou om hom met die binnelandse aangeleenthede van die ZAR te bemoei en sodoende die soewereiniteit van die staat te ondermyn.
Die Britse Hoë Kommissaris in Suid-Afrika, sir [[Henry Loch]], is na Pretoria gestuur om met Kruger te onderhandel. Met die aankoms van Loch op Pretoriastasie op 25 Junie 1894 is die president van die ZAR deur ʼn groot groep Uitlanders beledig. Nadat hulle Loch geesdriftig toegejuig het, het hulle die perde voor die koets waarin Loch en Kruger gesit het, uitgespan en self die koets na die hotel getrek terwyl hulle Rule Britannia gesing en die [[Union Jack]] gewaai het. Loch het die hotel saam met die Uitlanders binnegegaan en Kruger net so in die koets laat sit. Loch het niks gedoen om die voorval af te keur nie, maar het tog aan Kruger se versoek voldoen en nie 'n besoek aan Johannesburg gebring nie.
Hoewel die opkommandering van die Uitlanders as gevolg van Loch se besoek gestaak is, is daar nie tot 'n vergelyk aangaande toekomstige militêre diens deur die Uitlanders gekom nie. Kruger was bereid om hulle kwyt te skeld mits Brittanje sekere wysigings aan die [[Londen-konvensie]] van 1884 aanbring. Daarvoor was Loch nie te vinde nie. Met die ontmoeting tussen Loch en Kruger het die Uitlandervraagstuk 'n nuwe wending geneem. Dit was nou nie meer 'n suiwer binnelandse aangeleentheid van die ZAR nie, maar 'n internasionale aangeleentheid waarmee Brittanje, op grond van die Londen-konvensie, hom in die toekoms in toenemende mate sou bemoei.
| |||