Josef Stalin: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
No edit summary |
|||
Lyn 132:
Op [[1 Desember]] [[1934]] is die Leningradse partysekretaris, [[Sergei Kirof|Sergej Kirof]], doodgeskiet in 'n sluipmoordaanval wat waarskynlik met Stalin se medewete plaasgevind het. Dit het 'n nuwe golf van terreur meegebring wat die lewens van miljoene Sowjetburgers geëis het (volgens sommige ramings het die Stalin-regime die lewens van 20 miljoen mense geëis). In 'n reeks skynverhore is 'n aantal leiersfigure uit die 1917-revolusie, onder andere Kamenjef, Zinowjef, Boecharin en Rykof, ter dood veroordeel. Ander is tot selfmoord gedryf.
Ook die leër was nie teen die aanslag van Stalin se polisie bestand nie: reeds in [[1937]] is maarskalk [[Michail Toechatsjewksi|Michail Mikolajewitsj Toechatsjewksi]] ([[1893]]- [[1937]]) na ʼn verhoor agter geslote deure saam met 8 generaals ter dood veroordeel. Dieselfde lot het talle ander generaals en hoë offisiere van die [[Rooi Leër]] te beurt geval. Uiteindelik het die leiers van Stalin se terreurveldtog, Henrich [[Grigorjewitsj Jagoda]] (1891-1938) en [[Nikolai Jezjof|Nikolai lwanowitsj Jezjof]] (
Met die aanstelling van [[Lawrenti Beria|Lawrenti Pawlowitsj Beria]] ([[1899]]-[[1953]]) as hulle plaasvervanger het daar 'n mate van versagting ingetree. Kort voor die uitbreek van die Tweede Wêreldoorlog was die geïndustrialiseerde Sowjetstaat volkome "eensgesind". Stalin se posisie was onaantasbaar en die party was gesuiwer van sy ou idealistiese elemente en gelaai met tegnokrate en opportunistiese magsbestuurders. By die partykongres in 1939 kon Stalin aankondig dat die suiweringsproses afgehandel was.
| |||