Eksistensiële krisis: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Verwysing Etiket: 2017-bronwysiging |
Sobaka (besprekings | bydraes) Bygewerk |
||
Lyn 19:
Oor watter metode die doeltreffendste om 'n eksistensiële krisis te elimineer, is grootliks afhanklik van die persoonlikheid van die betrokke persoon. Almal gee uiteindelik betekenis aan sy of haar lewe op sy eie manier.
== Kulturele konteks ==
In die 19de eeu is [[Søren Kierkegaard]] van mening dat angs en eksistensiële wanhoop sou verskyn wanneer 'n oorgeërfde of geleende [[wêreldbeskouing]] (dikwels van 'n kollektiewe aard) nie meer in staat is om onverwagte en uiterste lewenservarings te hanteer nie.<ref>S. Kierkegaard, ''The Sickness unto Death'' (1980) bl. 41</ref> [[Friedrich Nietzsche]] brei sy siening uit om aan te dui dat die dood van [[God]] - die verlies aan kollektiewe geloof in [[godsdiens]] en tradisionele moraliteit - 'n meer wydverspreide eksistensiële krisis vir filosofies bewustes skep.<ref>Albert Camus, ''The Rebel'' (Vintage 1950[?]) bl. 66-77</ref>
Eksistensiële krisis word inderdaad gesien as die onvermydelike deel van die [[modernisme]] (c.1890–1945).<ref>M. Hardt/K. Weeks, ''The Jameson Reader'' (2000) bl. 197</ref> Terwyl [[Émile Durkheim]] individuele krisisse gesien het as 'n neweproduk van sosiale [[patologie]] en 'n (gedeeltelike) gebrek aan kollektiewe norme,<ref>E. Durkeheim, ''Suicide'' (1952) bl. 214 en bl. 382</ref> het ander die [[eksistensialisme]] gesien as meer breedspruitend uit die modernistiese krisis van die verlies aan betekenis in die moderne wêreld.<ref>M. Hardt/K. Weeks, ''The Jameson Reader (2000) bl. 265</ref> Die tweeledige antwoorde was óf 'n godsdiens wat herleef word deur die ervaring van anomie (soos met [[Martin Buber]]), óf 'n individualistiese eksistensialisme wat gebaseer is op die direkte absurdheid van die menslike lot binne 'n betekenislose en uitheemse heelal, soos met [[Jean-Paul Sartre]] en [[Albert Camus]].<ref>J. Childers/G. Hentzi eds., ''The Columbia Dictionary of Modern Literary and Cultural Criticism'' (1995) bl. 103-4</ref>
Irvin Yalom, 'n emeritus-professor in [[psigiatrie]] aan die Stanford-universiteit, het 'n belangrike bydrae gelewer tot die veld van eksistensiële psigoterapie. Rollo May is 'n ander van die stigterslede van hierdie benadering.
[[Fredric Jameson]] het voorgestel dat die [[postmodernisme]], met die versadiging van die sosiale ruimte deur 'n visuele verbruikerskultuur, die modernistiese angs van die tradisionele onderwerp, en daarmee saam die eksistensiële krisis van ouds, vervang het deur 'n nuwe sosiale patologie van afgeplatte invloed en 'n gefragmenteerde onderwerp.<ref>M. Hardt/K. Weeks, ''The Jameson Reader'' (2000) bl. 267-8 en bl. 199-200</ref>
== Verdere leeswerk ==
* J. Watson, ''Caring Science as Sacred Science'' 2005. Chapter 4: "Existential Crisis in Science and Human Sciences".
* T.M. Cousineau, A. Seibring, M.T. Barnard, ''P-673 Making meaning of infertility: Existential crisis or personal transformation?'' Fertility and Sterility, 2006.
* Sanders, Marc, ''Existential Depression. How to recognize and cure life-related sadness in gifted people'', 2013.
== Verwysings ==
| |||