Kevin Rudd: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
No edit summary
No edit summary
Lyn 1:
[[Lêer:Kevin Rudd official portrait.jpg|duimnael]]
'''Kevin Michael Rudd''' AC (gebore op [[21 September]] [[1957]]) is 'n voormalige Australiese politikus wat die 26ste [[Eerste Minister van Australië|Eerste Minister]] van [[Australië]] was, van Desember 2007 tot Junie 2010 en weer van Junie tot September 2013. Hy was die leier van die [[Australiese Arbeidersparty]].
 
Rudd is in Nambour, Queensland, gebore. Hy het 'n graad in Chinese studies aan die [[Australiese Nasionale Universiteit]] en is vlot in Mandaryns. Voordat hy die politiek betree het, het hy as diplomaat, politieke staf en amptenaar gewerk. Rudd is tydens die verkiesing van 1998 verkies tot die Huis van Verteenwoordigers, wat in die afdeling Griffith aangebied word. Hy is in 2001 tot die skadukabinet bevorder as skaduminister van buitelandse sake. In Desember 2006 daag hy [[Kim Beazley]] suksesvol uit om leier van die Arbeidersparty (en dus Leier van die opposisie) te word. Onder Rudd het Arbeid die sittende koalisieregering onder leiding van [[John Howard]] in die peilings ingehaal en 'n aantal beleidsaankondigings gemaak oor onderwys, gesondheid, industriële betrekkinge en klimaatsverandering.
 
Arbeid het die 2007-verkiesing met 'n grondverskuiwing gewen, met 'n swaai van 23 setels in sy guns. Die eerste optrede van die Rudd-regering was ondertekening van die Kyoto-protokol en 'n verskoning aan inheemse Australiërs vir die gesteelde generasies. Die handtekeningbeleide het die National Broadband Network, die Digital Education Revolution, en die Building the Education Revolution ingesluit. Dit het ook [[WorkChoices]] (die vorige regering se wetgewing oor industriële betrekkinge) grootliks uitmekaar gehaal, Australië se oorblywende gevegspersoneel in [[Irakse Oorlog]] en die beraad van 2020 in Australië gereël. Die regering het ekonomiese stimuluspakkette verskaf na aanleiding van die wêreldwye finansiële krisis, en Australië was een van die min ontwikkelde lande om die resessie in die laat 2000's te vermy.
 
Ten spyte van 'n lang periode van gewildheid in meningspeilings, is Rudd se persoonlike graderings in die middel van 2010 'n aansienlike daling van die skuld op 'n voorgestelde belastingbron vir super-wins en die uitstel van die Senaat-verwerpte koolstofbesoedelingsskema. Met die volgende verkiesingstydperk was daar toenemende ontevredenheid met Rudd se leierskap in die Arbeidersparty. Rudd se adjunk [[Julia Gillard]] het uiteindelik op 23 Junie 2010 aangekondig dat sy hom die volgende dag sal uitdaag vir die leierskap. Hy het verkies om nie te betwis nie, wetende dat hy verslaan sou word as hy die leierskap betwis, en op die oggend van die stemming bedank hy as premier. Hy het egter in die politiek gebly en sy setel suksesvol weer betwis tydens die verkiesing in 2010, waarna Arbeid 'n minderheidsregering gevorm het.
 
In September 2010 is Rudd na die kabinet bevorder as Minister van Buitelandse Sake. Hy het in daardie pos gebly tot sy bedanking op 22 Februarie 2012; Die volgende dag het Gillard 'n leierskap gemors, wat Rudd met 71-31 verloor het. Die spanning oor die leierskap het voortgeduur, en Gillard het in Maart 2013 weer 'n stemming aangekondig, wat Rudd nie betwis het nie. 'N Verdere stemming is in Junie 2013 gehou, wat Rudd met 57-45 gewen het. Sy tweede termyn as premier het minder as drie maande geduur; hy het die eerste dienende Australiese premier geword wat die huwelik met dieselfde geslag in die openbaar ondersteun het. Ondanks die aanvanklike styging in meningspeilings ná sy terugkeer, is Arbeid in die 2013-verkiesing verslaan.
 
Rudd het enkele maande na die 2013-verkiesing sy uittrede uit die politiek aangekondig. In Februarie 2014 word hy aangewys as 'n senior genoot by die [[John F. Kennedy School of Government]] aan die [[Harvard-universiteit|Harvard Universiteit]], waar hy 'n groot navorsingspoging oor die toekoms van die verhouding tussen China en die Verenigde State voltooi het. In September 2014 word hy 'n vooraanstaande genoot by die Paulson Institute, 'n denkwagent aan die [[Universiteit van Chicago]]. Hy is ook die inhuldigingspresident van die Asia Society Policy Institute, en is voorsitter van die Onafhanklike Kommissie vir Multilateralisme en die wêreldwye vennootskap met sanitasie en water vir almal.
 
== Eksterne skakels ==