Ionosfeer: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Skakel |
|||
Lyn 8:
== Ontdekking en waarneming van die ionosfeer ==
Die ontdekking en ondersoek van die ionosfeer hang nou saam met die ontwikkeling van radiokommunikasie. Reeds in 1878 het Balfour Stewart veronderstel dat ʼn elektriese stroom deur geïoniseerde lae in die boonste atmosfeer verantwoordelik is vir die klein afwykings in die aarde se magneetveld. In 1901 het [[Guglielmo Marconi]] in [[Newfoundland]] ʼn radiosein van 'n sender 2 900 km ver in [[Cornwall, Ontario|Cornwall]], Engeland, opgevang. Hierdie verskynsel kon nie in verband gebring word met die reglynige voortplanting van radiogolwe nie. [[Arthur Edwin Kennelly]] (1861 - 1939) van [[Amerika]] en [[Olivier Heaviside]] (1850- 1925) van Engeland het in 1902 onafhanklik daarop gewys dat radiogolwe deur geïoniseerde lae van die atmosfeer op groot hoogtes na die aarde teruggekaats word, en sodoende ʼn reikwydte om die kromming van die aarde kan hê. [[Ecclesia Gnostica|Eccles]] het dan ook in 1912 die basiese teorie vir die proses uitgewerk, en dit is in 1924 verder deur [[Larmor]] voltooi.
Die bestaan van die ionosfeer is in 1925 eksperimenteel deur die Amerikaners [[Gregory Breit]] (geb. 1899) en [[Merle Antony Tuve]] (geb. 1901) en die Brit sir [[Edward Victor Appleton]] (1892-1965) aangetoon. Hulle het kort [[radio-impulse]] uitgestuur en die weerkaatsings waargeneem. Deur die pulse op 'n ossilloskoop te registreer, is vasgestel dat die totale looptyd tussen 0,8 en 0,7 millisekonde was. Die voortplantingsnelheid van 'n radiogolf in ʼn vakuum is dieselfde as die van lig (3 x l0<sup>8</sup> m/s) en daar is dus bereken dat die ionosfeer op 'n hoogte van tussen 110 en 120 km moet lê. Daar is ook vasgestel dat die gemete hoogte vir verskillende radiofrekwensies verskil en dat geen weerkaatsings bokant 'n sekere frekwensie meer waargeneem word nie.
| |||