Josef Stalin: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Etiket: 2017-bronwysiging |
Etiket: 2017-bronwysiging |
||
Lyn 149:
Die state is omgeskep in sowjetrepublieke wat gevra het dat hulle in die Sowjetunie opgeneem moes word. In Junie [[1940]] is [[Roemenië]] gedwing om [[Bessarabië]] af te staan. Die samewerking met Hitler was egter allermins 'n waarborg vir vrede: op [[22 Junie]] [[1941]] het Duitse troepe die Sowjetunie binnegeval. Aanvanklik was daar min verset, aangesien Stalin geweier het om die grensverdediging te versterk sodat Hitler nie verder uitgetart sou word nie. Na die aanvanklike verwarring het Stalin egter die leiding in die "groot vaderlandse oorlog" op hom geneem, nie alleen as partyleier nie, maar ook as regeringsleier en volkskommissaris vir verdediging. Bevolkingsgroepe aan wie se lojaliteit Stalin getwyfel het, soos die Wolga-Duitsers en die Krim-Tartare, is nie by die stryd betrek nie.
Toe die Duitse inval in die Sowjetunie misluk, was die lot van die Duitse heerskappy in [[Wes-Europa]] ook verseël. Die geweldige prestasie het groot offers van die Sowjetunie geëis: meer as 20 miljoen mense het gesneuwel, terwyl daar na die oorlog 25 miljoen dakloses was. ʼn Groot deel van die nywerheid en die landbougebied was ook verwoes. Aan die ander kant het die Sowjetunie se invloed en aansien geweldig toegeneem. In die onderhandeling by die konferensies in [[Teheran]], [[Jalta]] en [[Potsdam]] was "Uncle Joe", soos die pers Stalin genoem het (blykbaar was dit president Franklin D. Roosevelt wat na Stalin dikwels verwys het as "good old Uncle Joe"<ref>Edvard Radzinsky: ''Stalin. The First In-depth Biography Based on Explosive New Documents from Russia's Secret Archives''. New York, NY: Anchor Books/Knopf Doubleday Publishing 1997, bl. 4</ref>, net so 'n belangrike onderhandelaar soos [[Winston Churchill|Churchill]] en Roosevelt.
Die Westerse lande het egter nie ag geslaan op die Russiese behoefte aan 'n veilige grens sodat hy nie deur verdere aanvalle uit [[Duitsland]] in gevaar gestel sou kon word nie. Aan die ander kant kon die Westerse leiers, wat vas gestaan het by ʼn parlementêre vorm van demokrasie, nooit Stalin se behoefte aan veiligheid geheel en al bevredig nie aangesien dit op volslae onderworpenheid aan hom sou neerkom.
| |||