Absurdisme: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
kNo edit summary Etiket: 2017-bronwysiging |
Sobaka (besprekings | bydraes) Bygewerk |
||
Lyn 13:
* Aanvaarding van die Absurde: 'n oplossing waarin 'n mens die Absurde aanvaar en aanhou leef ondanks dit. Camus het hierdie oplossing onderskryf en geglo dat deur die Absurde te aanvaar, die grootste mate van vryheid bereik kan word. Deur geen [[godsdiens|godsdienstige]] of ander morele beperkings te erken nie, en deur opstand teen die Absurde (deur sin te maak), terwyl dit terselfdertyd as onstuitbaar aanvaar word, kan 'n mens tevredenheid vind deur die kortstondige persoonlike betekenis wat in die proses gebou is. Kierkegaard, daarenteen, beskou hierdie oplossing as 'demoniese waansin': "''Hy woed veral van die gedagte dat die ewigheid dit in sy kop kan kry om sy ellende van hom af te neem''!"<ref>Kierkegaard, Søren (1941). ''The Sickness Unto Death''. Princeton University Press</ref>
== Verhouding met eksistensialisme en nihilisme ==
Absurdisme is afkomstig van (sowel as gelykstaande met) die 20ste-eeuse idees van eksistensialisme en nihilisme; dit deel 'n paar prominente vertrekpunte met albei, maar hou ook gevolgtrekkings in wat uniek van hierdie ander denkrigtings onderskei word. Al drie het ontstaan uit die menslike ervaring van [[angs]] en verwarring wat voortspruit uit die Absurde: die oënskynlike betekenisloosheid in 'n wêreld waarin die mens tog gedwing word om betekenis te vind of te skep. Die drie denkskole verskil na hierdie vertrekpunt. Eksistensialiste het in die algemeen hul beywer vir die individu se opbou van sy of haar eie betekenis in die lewe sowel as die [[vrye wil]] van die individu. Darenteen het die nihiliste beweer dat 'dit nutteloos is om betekenis te soek of te bevestig waar geen gevind kan word nie.' Absurdiste wat Camus se formuleering volg, laat huiwerig die moontlikheid toe vir 'n sekere sin of waarde in die lewe, maar is nie so seker soos eksistensialiste oor die waarde van 'n mens se eie gekonstrueerde betekenis nie, en ook nie die nihiliste se totale onvermoë om betekenis te skep. Absurdiste wat Camus volg, verminder die waarde van of verwerp die vrye wil, en moedig bloot aan dat die individu uitdagend en outentiek leef ten spyte van die sielkundige spanning van die Absurde.
Camus self het hartstogtelik daaraan gewerk om nihilisme teë te werk, soos hy in sy essay ''The Rebel'' verduidelik, terwyl hy ook die etiket van "eksistensialis" in sy essay ''Enigma'' en in die samestelling ''The Lyrical and Critical Essays of Albert Camus'', kategories verwerp het. Ten spyte hiervan word hy steeds, dikwels deur ander as 'n eksistensialis beskryf. Beide eksistensialisme en absurdisme behels die praktiese toepassings daarvan om bewus te word van die waarheid van eksistensiële nihilisme: d.w.s. hoe 'n gedrewe soeker na betekenis moet optree as hy skielik gekonfronteer word met die skynbare verberging, of reguit afwesigheid, van betekenis in die heelal. Camus se eie begrip van die wêreld (byvoorbeeld, "'n goedaardige onverskilligheid" in ''The Stranger''), en elke visie wat hy gehad het vir die vooruitgang daarvan, onderskei hom egter van die algemene eksistensialistiese neiging.
== Verwysings ==
| |||