Otto-siklus: Verskil tussen weergawes

Die '''vierslagsiklus''' (of '''Otto-siklus''') van 'n [[binnebrandenjin]] <ref>Gasoline engine. (2008). [[Encyclopædia Britannica]]. Deluxe Edition. Chicago: Encyclopædia Britannica.</ref>is die enjinsiklus wat mees algemeen vir voertuig en ander nywerheidsdoeleindes aangewend word ([[Motorvoertuig|motors]] en [[vragmotor]]s, [[kragopwekker]]s, ens.). Dit is deur die Franse ingenieur, [[Alphonse Beau de Rochas]]<ref> Beau de Rochas, Alphonse(-Eugène). (2008). Encyclopædia Britannica. Deluxe Edition. Chicago: Encyclopædia Britannica.</ref> in 1862 voorgestel en onafhanklik deur die Duitse ingenieur [[Nikolaus Otto]]<ref>Otto, Nikolaus August. (2008). Encyclopædia Britannica. Deluxe Edition. Chicago: Encyclopædia Britannica.</ref> in [[1876]]. Die vierslagsiklus is meer [[brandstofdoeltreffendheid|brandstofdoeltreffend]] en brand skoner as die [[tweeslagsiklus]], maar vereis heelwat meer bewegende dele en kundigheid tydens die vervaardiging daarvan. Verder word dit makliker vervaardig in veelsilindersamestellings as die tweeslagsiklus, wat dit nuttig maak vir hoë werkverrigtingstoepassings. Die [[Wankelenjin]] het vier soortgelyke fases maar dit is 'n roterende verbrandingsmotor en nie 'n resiprokerende enjin soos met die vierslagsiklus nie.

<br style="clear:both;" />

 

Die Otto-siklus word gekenmerk deur die vier ''slae'' of reglynige bewegings beurtelings op- en afwaarts van 'n [[suier]] in 'n silinder.