Achenaten: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
kNo edit summary
k Robot: standardisering van verwysingsjablone en invoeging van argiefskakels. Ondersteun: shorturl.at/klqM2
Lyn 18:
Sy godsdiens is egter nie aanvaar nie. Ná sy dood is sy monumente afgebreek en versteek, sy standbeelde is vernietig en sy naam is nie in die koningslys opgeneem nie.<ref>Manniche, Lise. ''Akhenaten Colossi of Karnak.'' Kaïro: American University in Cairo Press, 2000. URL besoek op 16 November 2016. ProQuest ebrary.</ref> Die tradisionele godsdiens is geleidelik heringestel en latere dinastieë het hom en sy opvolgers veroordeel; hulle het na hom verwys as "die vyand" of "daardie misdadiger".<ref>Trigger et al. (2001), pp.186-7</ref>
 
Achenaten was feitlik vergete tot met die ontdekking in die 19de eeu deur [[Flinders Petrie]] van die terrein van [[Amarna|Achetaten]], die stad wat hy laat ontwerp het vir die aanbidding van Aten, by die huidige Amarna.<ref>''Egypt's Golden Empire: Pharaohs of the Sun.'' Vervaardig deur PBS – Empires. PBS Distribution, 2002. 11 Desember 2009. URL besoek op 3 November 2016. [http://fod.infobase.com/PortalPlaylists.aspx?wID=237009&xtid=40995] http://fod.infobase.com/PortalPlaylists.aspx?wID=237009&xtid=40995</ref> Vroeë opgrawings van Achetaten het ’n nuwe belangstelling in dié farao gaande gemaak en ’n [[mummie]] wat in 1907 in tombe KV55 ontdek is, is waarskynlik syne. Volgens [[DNS]]-toetse is die man wat in KV55 begrawe is die pa van farao [[Toetankamen]].<ref>{{Citecite web |url=http://anubis4_2000.tripod.com/mummypages1/18C.htm |title=See the KV 55 Mummy & Tutankhamen |publisher=Anubis4_2000.tripod.com |date= |accessdateaccess-date=25 Augustus 2012 |language=en |archive-08url=https://web.archive.org/web/20191021010759/http://anubis4_2000.tripod.com:80/mummypages1/18C.htm |archive-25date=21 Oktober 2019 |url-status=live|df=dmy-all}}</ref>
 
Die moderne belangstelling in Achenaten en sy hoofkoningin, [[Nefertiti]], is deels vanweë sy verbintenis met Toetankamen (hoewel laasgenoemde se ma nie Nefertiti was nie, maar ’n mummie wat "[[Die Jonger Dame]]" genoem word).
Lyn 90:
[[Beeld:Akhenaten, Nefertiti and their children.jpg|duimnael|Achenaten, Nefertiti en hul kinders.]]
 
As Amenhotep IV was Achenaten van die begin van sy bewind af met Nefertiti getroud. Volgens inskripsies het hulle ses dogters gehad. Onlangse DNS-toetse het bewys hy was die pa van Toetankamen by een van sy susters, net bekend as "[[Die Jonger Dame]]".<ref>{{Citecite news |url=http://www.usatoday.com/tech/science/discoveries/2010-02-16-king-tut_N.htm |title=A Frail King Tut Died From Malaria, Broken Leg | work=USA Today | first=Paul |last=Schemm |date=16 Februarie 2010 |language=en |archive-url=https://web.archive.org/web/20120314045425/http://www.usatoday.com/tech/science/discoveries/2010-02-16-king-tut_N.htm |archive-date=14 Maart 2012 |url-status=live|df=dmy-all}}</ref> Die ouers van [[Smenchkare]], sy opvolger, is onbekend en daar is al voorgestel dat dit die kind van Achenaten en een van sy onbekende vroue was.
 
’n Tweede vrou van Achenaten, Kija, is ook uit inskripsies bekend. Sommige meen sy kon die ma van Toetankamen, Smenchkare of albei gewees het.
Lyn 102:
* Neferneferoere – jaar 9.
* Setepenre – jaar 9.
* Toetankaten, later Toetankamen – jaar 8 of 9.<ref>{{Citecite web |url=http://www.digitalegypt.ucl.ac.uk/ideology/king/familyakhenaton.html |title=The family of Akhenaton |accessdateaccess-date=2 Oktober 2008 |language=en |archive-10url=https://web.archive.org/web/20141024061039/http://www.digitalegypt.ucl.ac.uk:80/ideology/king/familyakhenaton.html |archive-date=24 Oktober 2014 |url-status=live|df=dmy-02all}}</ref>
 
Daar is al voorgestel Achenaten het dalk van sy dogters as seksmaats geneem in ’n poging om ’n seun te kry, maar dit is debatteerbaar. Dit is seker dat hy minstens een van sy dogters, Meritaten, as Groot Koninklike Vrou aangewys het, maar dit beteken nie noodwendig sy was ’n seksuele metgesel nie; sy kon net ’n belangrike seremoniële rol vervul het.<ref>Robins, G.; ''Women in Ancient Egypt'', Harvard University Press (1993) p 21-27</ref>