Spaanse griep in Suid-Afrika: Verskil tussen weergawes

Twee persent van die hele bevolking van Afrika het binne ses maande aan die Spaanse griep gesterf. Binne die 7 weke van September-Oktober 1918 sterf in Suid-Afrika amptelik 140 000 en is 2,6 miljoen mense siek aan die griep uit 'n bevolking van 6 miljoen. Van die getal sterftes was 62% in die destydse [[Kaapprovinsie]]. In Kaapstad alleen sterf 6 000 binne 2 weke en is 120 000 mense siek. Hierdie syfers is egter almal beramings, want in die nuwe land, die [[Unie van Suid-Afrika]], is daar van geboortes en sterfgevalle toe nog nie noukeurig boekgehou nie. En veral nie in die landelike gebiede nie. Baie sterfgevalle in daardie tyd was boonop nie weens die griep nie, maar weens die gevolglike longontsteking. Die kwesbaarste groep mense was tussen die ouderdomme van 25 en 45 jaar, dus juis die kern van die ekonomies-aktiewe groep in die gemeenskap. Jonger en ouer persone het vreemd genoeg blykbaar oor 'n effense immuniteit beskik. Ook het opvallend meer mans as vroue gesterf en ras was geen faktor in die sterftesyfer nie. Onder verwagtende vroue en mynwerkers was die getal siekes opvallend hoog en waarskynlik te wyte aan 'n lae immuniteit. Blankes gebore in Suid-Afrika was weer meer vatbaar vir die griepvirus as die blankes in Suid-Afrika wat in Europa gebore is. Daar was amper geen dorp sonder slagoffers nie. In [[Kimberley]] was die ergste uitbraak. In [[Bloemfontein]], [[Touwsrivier]] en [[Beaufort-Wes]] (dus langs die spoorlyne) was daar baie siekes. In [[Natal]] was die getalle weer opvallend minder. DitDaar word vermoed dat die premier, genl. [[Louis Botha]], waarskynlik ook aan die griep gesterf het.