Seerowersroete: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Nuwe artikel, nog besig |
No edit summary |
||
Lyn 7:
Seerowers sou daarna met ’n soortgelyke roete na die Atlantiese Oseaan terugkeer. Gewoonlik is Madagaskar weer aangedoen om vars voorraad op te laai of te wag dat die [[moeson]]wind draai.
==Geskiedenis==
Die Seerowersroete was van 1693 tot omstreeks 1700 op sy aktiefste en weer van omstreeks 1719 tot 1721. Vir die grootste deel van die 17de eeu was die [[Spaanse Ryk]] die grootste teiken van Engelse seerowers. [[Thomas Tew]] was die eerste seerower wat met die Seerowersroete langs gevaar het, in 1693. Sy ongelooflik suksesvolle eerste tog en min ongevalle het ander se aandag getrek en gelei tot ’n vloed van seerowers op dié roete.
Een van die suksesvolste seerowers op die roete was [[Henry Every]], wat ’n persoonlike skip van keiser [[Aurangzeb]] van Indië verower het – sy buit was meer as £325 000. Aurangzeb se woedende reaksie teenoor die [[Britse Oos-Indiese Kompanjie]] en die kompanjie se daaropvolgende beroep op die [[Britse parlement]] vir die bevegting van seerowers, het tot die rampspoedige besluit gelei om ’n [[kaapvaarder]] te finansier om jag te maak op die seerowers. Die kaapvaarder wat gekies is, kaptein [[William Kidd]], het toe self ’n seerower op die roete geword.
Een van die redes vir die afname in gewildheid was die vlug van Adam Baldridge van Île Sainte-Marie af. Baldridge en die handelaar Frederick Philipse van New York het ’n handelsooreenkoms gehad waarvolgens Baldridge klere, alkohol en ander noodsaaklike items van Philipse gekoop en dit in Madagaskar aan seerowers verkoop het. Baldridge het egter in 1697 van Madagaskar af gevlug en dié toevlugsoord minder gewild gemaak. Nog redes was die beter beskerming van Indiese en Arabiese skepe en die [[Spaanse Suksessieoorlog]], wat Engelse matrose van 1701 tot 1713 wettige maniere gegee het om skepe as [[kaapvaarder]]s te plunder.
Mense soos John Bowen, Thomas Howard en Thomas White was in dié tyd die laaste seerowers op die Seerowersroete.
Die einde van Brittanje se deelname aan die oorlog in 1713 het gelei to ’n enorme toename in seerowery in die [[Karibiese See]], maar dit het nog nie die Seerowersroete weer gewild gemaak nie. Eers toe die Karibiese See ’n gevaarlike plek vir seerowers geword het vanweë onder meer aggressiewe veldtogte teen seerowers deur die [[Kolonialisme|koloniale]] [[Virginië]] en [[Suid-Carolina]] waarin mense soos die berugte [[Swartbaard]] gedood is, het seerowers ’n veiliger plek gesoek vir hulle rooftogte en het die Seerowersroete weer gewild geword. Intussen het James Plaintain ’n nuwe seerowersbasis by Ranterbaai op Madagaskar gevestig.
Van die laaste seerowers wat tussen 1719 en 1721 op dié roete bedrywig was, was Edward England, John Taylor, Oliver La Buse en Christopher Condent. Taylor en La Buse het die grootste slag geslaan in die geskiedenis van die Seerowersroete deur die Portugees-Oos-Indiese Nossa Senhora Do Cabo in 1721 by Réunion te beroof van diamante en ander skatte van sowat £800 000. Ondanks sulke suksesgevalle het die gewildheid van die roete gou afgeneem. Die laaste seerowerskapteins soos [[Bartholomew Roberts]] het dit geïgnoreer.
Van die redes vir die tweede afname in die gewildheid van die Seerowersroete kan wees dat Plaintain Madagaskar in 1728 verlaat het, die al hoe groter greep van die Britse Oos-Indiese Kompanjie, mededinging van Indiese seerowers, die einde van die Mogolryk en die verval van Indië in ’n [[burgeroorlog]].
==Skakels==
| |||