Manhattan-projek: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Sobaka (besprekings | bydraes) k →Oorsprong: opruim |
Sobaka (besprekings | bydraes) |
||
Lyn 11:
Die ontdekking van [[kernsplyting]] deur die Duitse chemici Otto Hahn en Fritz Strassmann in 1938, en die teoretiese verklaring daarvan deur Lise Meitner en Otto Frisch, maak die ontwikkeling van 'n [[kernwapen|atoombom]] 'n teoretiese moontlikheid. Die vrees was dat 'n Duitse atoombomprojek eers sou ontwikkel, veral onder wetenskaplikes wat vlugtelinge uit [[Nazi-Duitsland]] en ander [[fascisme|fascistiese]] lande was.{{sfn|Jones|1985|p=12}} In Augustus 1939 het die Hongaars-gebore fisici Leo Szilard en Eugene Wigner die Einstein–Szilard brief opgestel, waarin gewaarsku word oor die potensiële ontwikkeling van "uiters kragtige bomme van 'n nuwe soort". Dit het die Verenigde State aangespoor om stappe te neem om 'n voorraad uraanerts te bekom en die navorsing van [[Enrico Fermi]] en ander oor kernkettingreaksies te versnel. Die brief is deur [[Albert Einstein]] onderteken en by president [[Franklin D. Roosevelt]] afgelewer. Roosevelt het 'n beroep op Lyman Briggs van die National Bureau of Standards gedoen om as die hoof van die Advieskomitee oor Uranium ondersoek te instel na die kwessies wat deur die brief geopper word. Briggs het op 21 Oktober 1939 'n vergadering gehou, wat deur Szilárd, Wigner en [[Edward Teller]] bygewoon is. Die komitee het in November aan Roosevelt gerapporteer dat uraan "'n moontlike bron van bomme met 'n vernietigendheid sou gee wat baie groter is as wat nou bekend is."<ref>{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|pp=16–20}}.</ref>
Die [[Amerikaanse Vloot]] het $6 000 VSA aan Columbia-universiteit toegeken, waarvan die meeste spandeer was op die aankoop van [[grafiet]] deur Enrico Fermi en Szilard. 'n Span professore in Columbia, waaronder Fermi, Szilard, Eugene T. Booth en John Dunning, het die eerste kernsplitsingsreaksie in die Amerikas geskep, wat die werk van Hahn en Strassmann bevestig. Dieselfde span het 'n reeks prototipe [[kernreaktor]]s (of 'stapels' soos Fermi hulle genoem het) in Pupin Hall in Columbia gebou, maar kon nog nie 'n kettingreaksie bewerkstellig nie.<ref>{{Cite web|url=https://physics.columbia.edu/home/fermi-columbia|title=Fermi at Columbia {{!}} Department of Physics|website=physics.columbia.edu|access-date=29 Julie 2019|archive-url=https://web.archive.org/web/20190621185402/https://physics.columbia.edu/home/fermi-columbia|archive-date=21 Junie 2019|url-status=dead}}</ref> Die Advieskomitee vir
In Brittanje het Frisch en Rudolf Peierls aan die [[Universiteit van Birmingham]] 'n deurbraak gemaak in Junie 1939 gedurende hul ondersoek na die kritieke massa van uraan-235.<ref>{{harvnb|Rhodes|1986|pp=322–325}}.</ref> Hulle berekeninge het daarop gedui dat kritieke massa teen ‘n [[grootteorde|orde]] van 10 kilogram (22 pond) geaktiveer sou kon word, wat daarop dui dat so toestel in ‘n [[bomwerper]] van daardie tyd gedra sou kon word.<ref name="Hewlett, p. 42">{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|p=42}}.</ref> Hulle Frisch–Peierls-memorandum in Maart 1940 het die Britse atoombom-projek en die MAUD-komitee<ref>{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|pp=39–40}}</ref> van stapel gestuur, wat eenparig aanbeveel het om die ontwikkeling van 'n atoombom voort te sit.<ref name="Hewlett, p. 42" /> In Julie 1940 het Brittanje aangebied om die Verenigde State toegang tot sy wetenskaplike navorsing te gee,{{sfn|Phelps|2010|pp=126–128}} en die Tizard Missie se John Tuckcroft het Amerikaanse wetenskaplikes ingelig oor die Britse ontwikkelinge. Hy het ontdek dat die Amerikaanse projek kleiner was as die Britse projek en ook nie so ver gevorder was nie.{{sfn|Phelps|2010|pp=282–283}}
| |||