Marthinus Versfeld: Verskil tussen weergawes

Baie belangriker is sy filosofiese essays, wat getuig van ’n verbluffend oorspronklike en diepsinnige maar terselfdertyd eenvoudige filosofiese denkwyse. Sy filosofie handel meer oor die aardse as oor die staatkundige en hy skryf dan ook filosofiese essays oor dinge soos hengel, bergklim, kosmaak, huise en klippe. ’n Mens se geestelike lewe is volgens hom nie in die eerste plek hoe hy idealiseer, filosofeer of in sy gebedslewe nie. Om oor ’n mens se gees te praat, is om oor die volheid van sy lewe te praat en hoe hy optree in die klein dinge van die lewe, selfs so gering soos sy omsien na sy hond en tuin. Hy wat getrou is in die klein, alledaagse dinge, ontdek in hier die dinge die ewigheid en die vreugde van die skepping en die Skepper. Reeds vroeg in sy oeuvre dui hy aan dat die mens sy kontak met en eerbied vir die omgewing verloor het en dat dit skade aanrig in die wese van sy siel. Descartes veral loop deur onder kritiek omdat hy van mening was dat jy die natuur deur abstrakte denke kan beheer en dat liggaam en siel, gees en materie, skeibaar is. Vir Versfeld, daarenteen, is die ganse natuur deurspek met gees en maak hy die leser bewus van die geestelikheid van klippe, berge en bome, sodat die mens eerder deel is van die natuur as apart daarvan. In die opstel<ref>De Klerk, W.A. “Die Burger” 17 Oktober 1985</ref> “''Die neukery met die appelboom''” in die gelyknamige bundel verwoord hy hierdie siening so: “Hoofsaaklik is natuurbewaring persoonsbewaring. Daar is sekere dinge wat jy nie met ’n appelboom sou doen nie, omdat dit die persoon, die heelheid van die Eigenwelt sou skend. Waarna ons nog steeds soek, is die wandeling met God in die tuin, alhoewel ons steeds vasbrand teen die engel met die vlammende swaard. Miskien sal ons ’n stappie in die regte rigting doen as ons besef dat ons menslik is en nie met ’n appel moet foeter wat ons die maggewende kennis van God sal skenk nie. Bome en klippers het ook hulle regte wat eerbiedig moet word”<ref>“Die neukery met die appelboom” eerste druk 1985 bladsy 15.</ref> Hierdie boek besin dan op insiggewende manier oor die omgewing en die mens se verhouding daarmee. Sy eerste Afrikaanse bundel filosofiese essays, “''Oor gode en afgode''”,<ref>Anoniem “Rapport” 5 Desember 2010</ref> verskyn in ’n tyd toe die Afrikaner opgeneem is in die droomwêreld van apartheidpolitiek en waarskynlik as gevolg daarvan trek dit nie veel aandag nie. Hierin besin hy oor die toestand van die mens in die moderne industriële staat, bekoor deur die vooruitsig van volkome sekularisasie en tegniese en tegnologiese vooruitgang. So word die mens ingesuig in ’n afgodewêreld sonder dat hy dit eens agterkom. In “''Klip en klei''” skryf hy op meesleurende en humoristiese wyse oor konkrete dinge en die impak wat dit op ons lewens het en besin onder andere oor die verwantskap wat die skepping van ’n eenvoudige meubelstuk het met die skepping van poësie. ’n Huis moet by die inwoners pas, maar die vernaamste vereiste is dat jy tuis moet wees met jouself. “''Wat is kontemporêr''” herdefinieer hierdie konsep. Om kontemporêr te wees, het volgens hom te make met ’n persoon se menswees en die plasing van homself met sy hele liggaamlike en geestelike gesteldheid in die gang van die geskiedenis waarvan hy deel is.  Menswees is dus nie net ’n blote feit nie, maar ’n keuse wat opnuut gemaak word dag-na-dag.  Hy wys daarop dat, net soos ’n gebou vanjaar gebou word maar tog nie kontemporêr is nie, kan ’n mens hier en nou bestaan en nie kontemporêr wees nie. Paradoksaal is dit wat kontemporêr is tegelyk ook universeel en tydloos: “Plato of Dante of Shakespeare sal altyd in sekere sin kontemporêr wees en dit het te doen met die feit dat hulle so essensieel van hul eie tyd was”.  Tradisie kan daarom volgens Versfeld as ’n standhoudende tegniek van vernuwing beskryf word. Sy liefde vir bergklim en die buitelewe vind uiting in boeke soos “''Berge van die Boland''” (wat hy saam met [[W.A. de Klerk]] skryf) en “''Die buitelewe''” en hy is dan ook ’n lid van die Bergklimklub van Suid-Afrika. W.A. de Klerk versorg ’n keur uit sy essays in <ref>Dreyer, P.S. “Tydskrif vir Letterkunde” Jaargang 21 no. 1, Februarie 1983</ref>“''Tyd en dae''”.