Long: Verskil tussen weergawes

Die '''long''' is 'n [[orgaan (anatomie)|orgaan]] wat deel uitmaak van die [[asemhalingstelsel]] en koppelvlak met die [[bloedsomloopstelsel]] vir [[gewerwelde]] diere wat lug inasem. Die funksie daarvan is om [[suurstof]] vanuit die lug met [[koolstofdioksied]] in die bloed te ruil. Die proses wat hier plaasvind word ''[[respirasie]]'' of asemhaling genoem. Die meganisme waarvolgens longe respirasie moontlik maak word [[diffusie]] genoem. Daar is ook nie-respiratoriese funksie van die longe. Mediese terme wat verband hou met die longe begin gewoonlik met '''''pulmo-''''' vanaf ''pulmones'', die [[Latyn]]se woord vir longe.

Bo en behalwe die respiratoriese funksie is soos [[gasuitruiling]] en regulering van die [[waterstofioon]][[konsentrasie]]waterstofioonkonsentrasie het die longe ook die volgende:

* Dien as 'n fisiese laag sagte, [[skok (meganika)|skokabsorberende]] beskerming vir die [[hart]], wat bykans geheel en al deur die longe omvou word.

Die lange van soogdiere (klas ''Mammalia''), asook die van die mens, stem struktureel baie met die van reptiele ooreen. Die funksionele longoppervlakte is nog meer vergroot, maar die soogdierlong is, wat bou betref, in verskeie opsigte minder volmaak as die van voëls. So byvoorbeeld dring die suurstofryke [[lug]] slegs vir 'n gedeelte direk tot in die alveoli ([[Ionglugsakkies]]) deur. Soogdierlonge is gewoonlik in verskeie lobbe verdeel.

Die linker- en regterbrongi vertak verder in al hoe kleiner wordende [[brongioli]], wat uiteindelik in die alveoli open. Die wande van die [[Alveolaar|alveoli]] is uit klein, [[dunwandige selle]] opgebou. Die haarvate lê direk teenaan hierdie selle, wat die gasuitruilingsfunksie baie doeltreffend maak. Oor die algemeen praat ens van ʼn [[sirkulasiestelsel]], maar in werklikheid het soogdiere, insluitende die mens, 2 afsonderlike sirkulasies (bloedsomlope), elkeen met sy eie stel arteries, venes en kapillêres, naamlik die pulmonêre en die -sistemiese sirkulasie. Die pulmonêre sirkulasie is die "kort roete" van die hart na die longe en terug na die hart.

Die sistemiese sirkulasie bestaan uit 'n aantal vertakte vate wat die hele liggaam voorsien. Beide roetes begin en eindig in die hart, maar daar is geen vermenging tussen die 2 nie: die [[pulmonêre]] sirkulasieroete begin by die regterventrikel, gaan dan na die longe en terug na die [[linkeratrium]], terwyl die sistemiese sirkulasie van die linkerventrikel af deur die liggaam na die regteratrium terugloop.

Hierdie groot arterie Iê voor die aorta en loop vir sowat 8 cm diagonaal na links voordat dit in 2 ewe groot takke, die linker- en regterpulmonêre arteries, vertak. Hierdie arteries loop na die ooreenstemmende long. Daar vertak die regterpulmonêre arterie in 3 lobulêre takke, een na elke long lob; die linker- pulmonêre arterie het 2 takke (een na elke long lob) wat die 2 linkerlobbe voorsien. Elkeen van hierdie takke vertak en hervertak totdat dit in kapillêre pleksusse in die wande van die alveoli verval. Dit is hier waar gasuitruiling ([[suurstofopname]]) plaasvind.

Die [[kapillêres]] verenig in venules en hulle verenig weer in venes; elke long stuur 2 pulmonêre venes na die linkeratrium van die hart, waar die pulmonêre sirkulasie voltooi word. Die longe word bedek deur ʼn tweelagige sereuse vlies wat die pleura (Iongvlies) genoem word. Die binneste laag is dig teen die longe geleë en staan as die visserale pleura bekend, terwyl die buitenste laag, wat as die pariëtale pleura bekend is, aan die binne-oppervlak van die borswand, die diafragma en die laterale deel van die mediastinum (die spasie tussen die longe wat die [[hart]], [[bloedvat]]e, [[tragea]], [[oesofagus]], [[limfatiese weefsel]] en [[Limfvatstelsel|limfvate]] bevat) lê.

Tussen die 2 lae is 'n ruimte wat met 'n [[sereuse vloeistof]] gevul is amom wrywing te voorkom. Die [[Diafragmagetal|diafragma]] is 'n spierplaat wat as 'n skeidingswand tussen die bors- en buikholte dien en die liggaamsdeel is vir die [[asemhalingsbewegings]] verantwoordelik. Die diafragma bestaan uit 'n sentrale [[bindweefselplaat]] (die sentrale [[tendon]]), waaraan verskeie spiervesels geheg is wat skuins na die werwels, ribbes en die punt van die [[sternum]] ([[borsbeen]]) loop.

Wanneer hierdie [[spiervesels]] saamtrek, beweeg die diafragma na onder, die borskasholte vergroot en die longe word vol lug gesuig (inaseming of inspirasie). Tydens hierdie proses word die diafragma bygestaan deur spiere wat in die nek geleë is, asook deur die [[tussenribspiere]] wat die borskas opwaarts trek en sodoende vergroot. Wanneer die spiere verslap, vind uitaseming (ekspirasie) plaas.

Die [[longweefsel]] bevat baie elastiese vesels, wat meebring dat die borskas- en buikwand terugveer. Tydens moeilike of geforseerde asemhaling help die borsspiere by inaseming, terwyl die buikspiere vir uitaseming verantwoordelik is. Normale asemhaling ([[respirasie]]) is 'n outomatiese proses en die ritme word deur die asemhalingsentrum in die verlengde rugmurg bepaal. Longbelugting is nooit volledig nie; ongeveer een vyfde van die totale hoeveelheid lug bly in die longe agter, al word daar ook gepoog om alle lug uit te blaas. Diep en langsame asemteue is meer bevorderlik as vinnige en oppervlakkige asemhaling.

Tydens 'n mediese ondersoek (longfunksie-ondersoek) kan ʼn beter beeld van die longbelugting en [[gasuitruiling]] verkry word. Om vas te stel hoeveel lug uitgeasem word, kan die vitale kapasiteit gemeet word, dit wil sê die grootste hoeveelheid lug wat na 'n maksimale inspirasie uitgeasem kan word. Die gemiddelde normale waarde is 4,6 liter. Die tempo waarin bogenoemde plaasvind, kan bepaal en uitgedruk word as die waarde van Tiffeneau.

By volwassenes behoort hierdie syfer minstens 70 % van die [[vitale kapasiteit]] te beloop. Hierdie waarde gee 'n indruk van die elastisiteit van die longweefsel. Die betroubaarste waarde wat hiervoor verkry kan word, is wanneer die verhouding tussen die volumeverandering en die [[drukverandering]] in die borskas bepaal word. Dit word gedoen deur die [[diffusie]] van suurstof en koolsuurgas te bel emmer, Die diffusie van suurstof word die meeste beïnvloed, terwyl die diffusie van [[koolsuurgas]] (wat in hoeveelheid 20 maal meer is) minder beïnvloed word.

Die longe is binne-in die [[borskas]] geleë en word deur die benerige struktuur van die [[ribbekas]] beskerm en omvou deur 'n dubbelwandige longvlies wat die [[pleura]] genoem word. Die binneste laag van die vlies kleef aan die buitekant van die longe en die buitenste laag is aan die muur van die borskas verbind. Die twee lae word geskei deur 'n dun spasie wat die [[borsholte]] genoem word en is met [[pleurale vloeistof]] gevul; dit maak dit moontlik vir die binneste en buitenste lae om oormekaar te gly en verhoed dat hulle maklik geskei word. Die linkerlong is kleiner as die regterlong om plek te maak vir die hart.

Oor die algemeen beïnvloed alle longsiektes die longfunksie, met gevolglike kortasemheid (dispnee), wat by alle longsiektes opgemerk word. Kortasemheid kan tydens rus of tydens inspanning (dispnee 'd effort) voorkom; dit kan permanent aanwesig wees of slegs tydens aanvalle van [[brongitis]] en [[asma]] opgemerk word. In hierdie geval is dit veral die ekspirasie ([[uitaseming]]) wat belemmer word. Dit duur langer en gaan met 'n fluit- of piepgeluid gepaard.

Pyn in die bors kom voor by asma, chroniese brongitis en tydens longontsteking waarby die pleura betrokke is. Die geneesheer kan veranderings in die longe opspoor wanneer hy die organe met behulp van 'n stetoskoop ondersoek. Deur gebruik te maak van ‘n röntgenondersoek van die borskas (borskasfoto, toraksfoto) kan veranderinge in die struktuur van die longe of ʼn gedeelte daarvan aangetoon word. Die brongioli kan ook tydens ʼn ondersoek, wat op ʼn inname van ʼn kontrasstof volg, duidelik sigbaar gemaak word. Hierdie tegniek staan as [[brongografie]] bekend.

Die belangrikste simptoom van pleuritis is 'n steekpyn wat tydens sug en [[hoes]] erger word. Die pyn ontstaan as gevolg van die wrywing en oormekaarskuur van die ontsteekte lae van die pleura. ʼn Geneesheer kan die skuurgeluide met behulp van 'n [[stetoskoop]] hoor, en deur die borskas te klop en te luister of daar dowwe geluide hoorbaar is, kan nat [[pleuritis]] met vogophoping bevestig word. ʼn Borskasfoto moet geneem word om die oorsake (longontsteking, [[tumor]], [[Embolisme|embolus]]) te bepaal sodat behandeling kan volg. Die [[ontstekingsvog]] kan opgesuig word met behulp van 'n dun naald wat tussen die ribbes deur tot in die pleura gesteek word. Hierdie proses staan as [[pleura-punksie]] bekend.

Tydens die siektetoestand pneumotoraks kom daar lug in plaas van sereuse vog tussen die visserale en pariëtale lae van die pleura voor. 'n Pneumotoraks ontstaan gewoonlik spontaan en hierdie toestand hoef nie noodwendig deur een of ander longsiekte voorafgegaan te word nie; dit kom veral by jong volwassenes voor. Tog kan [[pneumotoraks]] ook na 'n longsiekte soos chroniese brongitis ontstaan, en ook na die beskadiging van die borskaswand of die longe, waar tug die [[pleurale holte]] of van buite, of van binne die longe bereik.

Die lug word dan geleidelik deur die liggaamsweefsels opgeneem en die long kan weer herstel. By groot en ernstige gevalle van pneumotoraks kan die lug met behulp van 'n naald uit die pleurale holte gesuig word. Tydens s[[panningspneumotoraks]]spanningspneumotoraks moet die lug aktief uitgesuig word om die pasiënt se lewe te red. As gevolg van langdurige blootstelling aan skadelike stowwe word daar bindweefsel in die longblasies gevorm ([[longfibrose]]). Na jare begin die pasiënt van kortasemheid tydens inspanning, 'n prikkelende hoes en [[sianose]] kla.

As die pasiënt stofsoorte ingeasem het, word van hierdie toestand as 'n stoflongsiekte (pneumokoniose) gepraat. 'n Voorbeeld hiervan is mynwerkers wat silikondioksied inasem. 'n Ander siektetoestand wat by mynwerkers voorkom maar wat nie met longfibrose gepaard gaan nie, is [[antrakose]]; hier word koolstof ingeasem. By mynwerkers wat [[koolstof]] inasem, kan antrakosilikose ook voorkom. Longfibrose lei tot ernstig versteurde longfunksies (respiratoriese insuffisiënsie).

In die moderne Westerse lande kom bronguskarsinoom (bronguskanker) en longkanker in toenemende mate voor. Dit is ʼn kwaadaardige tumor wat in die brongusslymvlies ontstaan. Daar is verskeie tipes bronguskarsinome en die indeling berus op die tipe sel in die brongus wat [[kwaadaardig]] word. Plaveiselkarsinoom (plaveiselselle van die [[bronguswand]]) en ongedifferensieerde [[kleinselkarsinoom]] (selle van geen spesifieke vorm nie) kom veral by mans voor, en word hoofsaaklik deur skadelike stowwe in die ingeasemde lug (tabakrook, lugafvalstowwe) veroorsaak.

Ongedifferensieerde [[grootselkarsinoom]] en adenokarsinoom (selle met ʼn klierstruktuur) kom in gelyke mate by mans en vroue voor. Die oorsake van laasgenoemde twee karsinome is nog nie ten volle verklaar nie. Die beginstadia van longkanker toon geen simptome nie. Enige afwyking kan in hierdie stadium net deur 'n röntgenondersoek aangetoon word. Later kan ʼn prikkelende hoes met bloed in die speeksel voorkom. Die pasiënt kan pyn in die bors ondervind en gewigsverlies kan volg.

Met laasgenoemde metodes word die siekteproses slegs vertraag. Die staking van die rookgewoonte kan die moontlikheid dat [[longkanker]] opgedoen word, aansienlik verminder. Verskeie longsiektes kan die longfunksie so ernstig versteur dat dit nie meer moontlik is om ʼn voldoende hoe suurstofspanning in die bloed te handhaaf nie. Gevolglik sal die liggaamsweefsels nie genoeg suurstof kry nie, en hierdie toestand staan as [[respiratoriese insuffisiënsie]] bekend.

Die oorsake kan binne die long self wees, byvoorbeeld as ʼn gedeelte van die long beskadig is of as die vervoer deur die wande van die alveoli en longhaarvate belemmer is. Die oorsake kan ook van buite die long afkomstig wees, soos wanneer daar: 'n steun is in die [[asemhalingsentrum]] in die [[brein]] is, of wanneer die [[asemhalingspiere]] of die diafragma [[verlam]] is. Behandeling van respiratoriese insuffisiënsie geskied deur die verhoging van die [[suurstofgehalte]] in die bloed (en dus in die weefsels).

Suurstof word deur middel van ʼn [[suurstofmasker]] oor die [[neus]] en [[mond]] toegedien. By [[chroniese brongitis]] word die [[slym]] uit die lugweë losgeklop of uitgesuig. Geneesmiddels kan ook voorgeskryf word om die asemhalingsentrum te stimuleer. In noodgevalle kan [[kunsmatige asemhaling]] toegepas word.