Verskil tussen weergawes van "Jacques Prévert"

Hy het in [[Parys]] grootgeword. Hy het gou op skool verveeld geraak. Saam met sy vader, wat 'n teaterkritikus was, het hy dikwels teater toe gegaan, en van sy moeder het hy 'n liefde vir lees ontvang. Na skool het hy 'n rukkie gewerk voordat hy by die weermag aangesluit het en in 1919 na [[Turkye]] gestuur is. Daar ontmoet hy Marcel Duhamel, wat hom later gehelp het om woonplek in Parys by Rue du Château no. 54 te kry. Hierdie adres het die ontmoetingsplek geword van die [[Surrealisme|surrealistiese]] beweging onder leiding van André Breton. Prévert was baie aktief in die groep. Aan die einde van die 1920's het daar egter 'n geskil ontstaan tussen Prévert, Yves Tanguy, Marcel Duhamel en André Breton. Prévert het hierna sy rug op surrealisme gedraai, saam met Tanguy en Duhamel. In 1925 trou hy met Simone Dienne, 'n jeugvriend, van wie hy in 1935 skei.

In die dertigerjare het Jacques Prévert 'n teatergroep genaamd ''Groupe Octobre'' saam met 'n paar ander akteurs gestig. Die naam is afgelei van die Russiese Oktoberrevolusie. Die geselskap het tydens politieke vergaderings op straat en in fabrieke gespeel waar daar stakings plaasgevind het. Hy het hoofsaaklik kort toneelstukke en lesings geskryf om [[Marxisme|Marxistiese]] idees oor te dra.

Hy is beïnvloed deur Erwin Piscator se agit-prop teater, en het begin met die skryf van toneelstukke waarin hy die gevestigde orde aan die kaak stel, die [[bourgeoisie]] verneder en politici en groot nyweraars karikaturiseer.

In 1933 wen die groep eerste prys tydens die Olimpiade van die arbeidersteater in [[Moskou]] met die opvoering van ''La Bataille de Fontenoy'' . Die stuk bestaan gedeeltelik uit werklike aanhalings uit die mond van politici soos Paul Déroulède, Joseph Joffre, [[Édouard Herriot]] en Raymond Poincaré, met Prévert wat ten toon stelaandui hoe betekenisloos en manipulerend die woorde van die politieke leiers wasis.

Toe Prévert sien dat die Franse Kommunistiese Party in die loop van die dertigerjare toenemend nasionalisties word, het hy hom van die party gedistansieer. Na die oorwinning van die Volksfront in Frankryk is die ''Groupe Octobre'' ontbind, deels daarom, maar ook weens persoonlike konflik en gebrek aan fondse.

Tydens die [[Tweede Wêreldoorlog]] het Prévert saam met sy vriendin Claudy Carter na Saint-Paul-de-Vence verhuis. Hy het daar klandestiene films gemaak saam met Joseph Kosma en Alexandre Trauner . In 1943 raak hy verlief op Janine Loris (Tricotet) wat in 1946 vir hom 'n dogter gebaar hetbaar en met wie hy 'n jaar later trou.

Alhoewel Prévert hom van die kommunisme gedistansieer het na die ontbinding van die ''Groupe Octobre'' het hy sy lewe lank 'n pasifis en anti-militaris gebly. In 1945 publiseer hy sy eerste digbundel getiteld ''Paroles'', waarvan twee miljoen eksemplare verkoop is. Dieselfde jaar is ''Histoires gepubliseer'' gepubliseer. In 1948 val hy uit 'n dakvenster en bly daarna 'n paar dae in 'n koma. Die val het hom met permanente breinskade gelaat, maar dit het hom nie verhinder om verder te skryf nie. Hy het poësie, prosa en toneelstukke geskryf, maar ook draaiboeke, onder meer vir die tekenprente van Paul Grimault.

Sommige van sy gedigte soos ''Les Feuilles mortes'', ''Barbara'', ''Page d'écriture'', ''La grasse matinée'' en ''Chanson des escargots qui vont à l'enterrement'' is getoonset deur Joseph Kosma en gesing deur ''mense soos'' Yves Montand, [[Édith Piaf]], Les Frères Jacques en [[Juliette Gréco]]. Hy het ook 'n aantal boeke (Pré-intermédiaire) geskryf vir die ouderdomskategorie 8-16 jaar.

Prévert het 'n aantal draaiboeke geskryf . Die interessantste daarvan is die draaiboeke en dialoë wat hy vir Marcel Carné geskryf het. Hulle het saam die rolprent ''Jenny'' (1936) vervaardig, gevolg deur ''Drôle de drame'' (1937), ''Le Quai des brumes'' (1938), ''Le jour se lève'' (1939), ''Les Visiteurs du soir'' (1942), ''Les Enfants du paradis'' (1945) en ''Les Portes de la nuit'' (1946). Sodoende het hulle die grondslag gelê vanvir die skool vir poëtiese realisme wat die Amerikaanse [[film noir]] sterk beïnvloed het. Die filmvervaardigers Jean Renoir, Julien Duvivier, Jean Grémillon en Jacques Feyder het ook aan hierdie skool behoort. Sy gedigte vorm die basis vir die kortfilm ''La Seine a rencontré Paris'' (1957) deur Joris Ivens.