Manhattan-projek: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Sobaka (besprekings | bydraes) →Wapenontwerp: bywerk |
Sobaka (besprekings | bydraes) →Wapenontwerp: bywerk |
||
Lyn 254:
Binne die plofstof was 'n 110 mm dik aluminiumstooter, wat 'n gladde oorgang van die plofstof met 'n relatiewe lae digtheid na die volgende laag bied, die 76 mm dik omhulsel van natuurlike uraan. Die belangrikste taak was om die kritieke massa so lank as moontlik bymekaar te hou, maar dit sou ook neutrone terug in die kern reflekteer. Sommige dele daarvan kan ook splyt. Om vroeë detonasie deur 'n eksterne neutron te voorkom, is die omhulsel in 'n dun laag [[Boor (element) |boor]] bedek.<ref name="Hansen. p. V-123" /> 'n Polonium-berillium-gemoduleerde neutroninisieerder, bekend as 'n "kastaiing" omdat sy vorm soos 'n [[seekastaiing]] lyk, <ref>{{harvnb|Hansen|1995a|p=I-298}}.</ref> is ontwikkel om die kettingreaksie op presies die regte oomblik te begin.<ref>{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|p=235}}.</ref> Hierdie werk met die chemie en metallurgie van radioaktiewe [[polonium]] is gelei deur Charles Allen Thomas van die Monsanto maatskappy en het bekend geword as die Dayton Project.<ref>{{harvnb|Gilbert|1969|pp=3–4}}.</ref> Toetsing het tot 500 curies per maand polonium benodig, wat Monsanto kon lewer.<ref>{{harvnb|Hoddeson|Henriksen|Meade|Westfall|1993|pp=308–310}}</ref> Die hele samestelling was in 'n duralumin-bomomhulsel om dit teen koeëls en lugafweer te beskerm.<ref name="Hansen. p. V-123">{{harvnb|Hansen|1995b|p=V-123}}.</ref>
Die uiteindelike taak van die metallurge was om vas te stel hoe plutonium in 'n [[sfeer]] geplaas kan word. Die probleme het duidelik geword toe pogings om die digtheid van plutonium te meet, teenstrydige resultate opgelewer het. Aanvanklik is geglo dat besoedeling die oorsaak was, maar gou is vasgestel dat daar meervoudige allotrope van plutonium was.<ref>{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|pp=244–245}}.</ref> Die brose α-fase wat by kamertemperatuur bestaan, verander in die plastiese β-fase by hoër temperature. Die aandag is toe verskuif na die selfs meer smeebare δ-fase wat normaalweg in die 300 ° C tot 450 ° C reeks bestaan. Daar is gevind dat dit stabiel was by kamertemperatuur as dit met [[aluminium]] gelegeer is, maar aluminium gee neutrone uit wanneer dit met [[alfadeeltjie]]s gebombardeer word, wat die probleem voor die ontsteking sal vererger. Die metallurge het toe 'n plutonium-[[gallium]]-legering probeer wat die δ-fase stabiliseer en warm gepers kan word in die gewenste sferiese vorm. Aangesien gevind is dat plutonium maklik korrodeer, is die bol met [[nikkel]] bedek.<ref>{{harvnb|Baker|Hecker|Harbur|1983|pp=144–145}}</ref>
== Bronne ==
| |||