Manhattan-projek: Verskil tussen weergawes

 

Die uiteindelike taak van die metallurge was om vas te stel hoe plutonium in 'n [[sfeer]] geplaas kan word. Die probleme het duidelik geword toe pogings om die digtheid van plutonium te meet, teenstrydige resultate opgelewer het. Aanvanklik is geglo dat besoedeling die oorsaak was, maar gou is vasgestel dat daar meervoudige allotrope van plutonium was.<ref>{{harvnb|Hewlett|Anderson|1962|pp=244–245}}.</ref> Die brose α-fase wat by kamertemperatuur bestaan, verander in die plastiese β-fase by hoër temperature. Die aandag is toe verskuif na die selfs meer smeebare δ-fase wat normaalweg in die 300 ° C tot 450 ° C reeks bestaan. Daar is gevind dat dit stabiel was by kamertemperatuur as dit met [[aluminium]] gelegeer is, maar aluminium gee neutrone uit wanneer dit met [[alfadeeltjie]]s gebombardeer word, wat die probleem voor die ontsteking sal vererger. Die metallurge het toe 'n plutonium-[[gallium]]-legering probeer wat die δ-fase stabiliseer en warm gepers kan word in die gewenste sferiese vorm. Aangesien gevind is dat plutonium maklik korrodeer, is die bol met [[nikkel]] bedek.<ref>{{harvnb|Baker|Hecker|Harbur|1983|pp=144–145}}</ref>

 

== Bronne ==