Ludwig van Beethoven: Verskil tussen weergawes

Beethoven was die kleinseun van 'n [[Vlaamse]] musikus genaamd Lodewijk van Beethoven (1712–1773). Beethoven is na sy oupa vernoem aangesien Lodewijk die Nederlandse ekwivalent vir die Duitse Ludwig is. Beethoven se oupa het gewerk as 'n bassanger in [[Keulen]], maar het later kappelmeester geword. Hy het een seun, Johann van Beethoven (1740–1792), gehad wat gewerk het as 'n tenoor. Beethoven se pa het klavier- en vioollesse gegee om sy inkomste aan te vul. Johann is met Maria Magdalena Keverich getroud in [[1767]]; sy was die dogter van Johann Heinrich Keverich.

Beethoven se eerste musiekonderwyser was sy pa, Johann, gewees. Die tradisionele siening oor Johann is dat hy 'n streng onderwyser was en dat Beethoven as gevolg hiervan "gedwing is om voor die klavier te staan, meestal in trane". Maar, ''the New Grove'' dui aan dat daar geen soliede dokumentêre bewyse hieroor bestaan nie en dat "spekulasie en mites beide produktief was".<ref>The New Grove Dictionary of Music and Musicians</ref> Beethoven het ander plaaslike onderwysers gehad, onder andere die hof se orrelis Gilles van den Eeden (d. 1782), Tobias Friedrich Pfeiffer ('n famlievriendfamilievriend wat Beethoven klavier leer speel het), en 'n familielid, Franz Rovantini ([[viool]]). Sy musikale talent het reeds van vroeg af geblyk. Johann, wat bewus was van Leopold Mozart se sukses in hierdie area, het gepoog om sy seun te eksploiteer. Hy het onder andere op plakkate gesê dat sy seun 6 is (terwyl hy inderdaad 7 was) vir Beethoven se eerste publieke optrede in Maart 1778.

Na 1779 het Beethoven onderrig begin om te leerontvang by sy belangrikste onderwyser in Bonn, Christian Gottlob Neefe. Christian is gedurende daardie jaar aangewys as die Hof se Orrelis. Neefe het Beethoven leer komponeer en het Beethovenhom ook gehelp om in [[1783]] sy eerste komposisie (WoO63) te publiseer. Beethoven het daarna saam met Neefe begin werk, as assistentorrelis, eers op 'n onbetaalde basis ([[1781]]) en daarna as 'n betaalde werknemer ([[1784]]) van die Hof se kappel waarvan die dirigent Andrea Luchesi was. Sy eerste klaviersonatas, genaamd "Kurfürst" ("Keurvors") as deel van hul bydrae vir Maximilian Frederick, is in 1783 gepubliseer. Maximilian Frederick, wat in 1784 gesterf het, het kort na Beethoven se aanstelling as assistentorrelis, Beethoven se talent opgemerk en het die jong Beethoven se studies gesubsidieer en aangemoedig.

Maximilian Frederick se opvolger as Keurvorstelike van Bonn was Maximilian Franz gewees. Hy was die jongste seun van die Keiserin Maria Theresa van [[Oostenryk gewees]]. Maximilian FanzFranz het opmerkbare veranderinge aan Bonn aangebring. Veranderinge wat deur sy broer in Wenen aangebring is, is deur Frans nageboots,. hyHy het hervormings aangebring wat daarop gemik was daarop om mense in te lig metoor verhoogde ondersteuning vir onderwys en die kunste. As tiener is Beethoven amper sekerlikwaarskynlik deur die veranderinge beïnvloed. Hy is ook moontlik gedurende die tyd sterk beïnvloed deur idees wat vernaam was in [[Vrymesselaars|Vrymesselary]], aangesien Neefe en ander rondom Beethoven lede van die plaaslike [[Illuminati]] was.

Beethoven het egter nie van laasgenoemde se onderrig gehou nie en het vir lesse na Albrechtsberger en [[Salieri]] gegaan. Hy het spoedig bekendheid verwerf as [[klavierspeler]] en ook as gevolg van sy kwistige lewenswyse. Hy het nou in die kringe van aristokratiese families soos Lichnowsky, Von Brunswick, Van Swieten en nog vele ander beweeg. In 1800 het Lichnowsky hom 'n jaargeld van 600 [[gulde]] toegeken. Hul verhouding is wel in 1806 tydelik onderbreek, maar toe Beethoven in 1808 'n aanbod kry van koning Jérôme van Wesfalen, het die vorste Lobkowitz en Kinsky hul verbind tot 'n lewenslange jaargeld van 4&nbsp;000 gulde.

In [[1815]], ná die dood van een van sy broers, het Beethoven die voog van sy neef Karl geword.

Intussen is Beethoven getref deur steeds toenemende hardhorendheid wat uiteindelik in volslae [[doofheid]] oorgegaan het. Bowendien het die sorg vir sy neef hom gekwel. 'n Hofgeding in 1820 het wel in Beethoven se guns geëindig, maar Karl het hom met ondankbaarheid beloon. Verskeie ander sake het gehelp om sy gesondheid te ondermyn en sedert September 1826 was hy ernstig siek. Op 26 Maart 1827 is hy oorlede en daarna begrawe in die Wahringer Friedhof, maar in 1888 is sy oorskot na die Zentralfriedhof oorgebring, waar ditter rusruste gelê is langs dié van [[Franz Schubert]].

Beethoven behoort – net soos [[Johann Sebastian Bach|J S Bach]] en [[Wolfgang Amadeus Mozart|Mozart]] – tot die grootste meesters in die musiekwêreld. Bowenal is hy tot vandag die ongeëwenaarde meester van die instrumentale kuns (met nie minder nie as nege [[Simfonie|simfonieë]] vir orkes en kamermusiek). Sy styl het langsaam ontwikkel. In sy jeugwerke, wat nog grotendeels afhanklik van [[Joseph Haydn|Haydn]] en Mozart was, het sy styl in sy eerste periode (1792 – ca. 1800) reeds 'n baie persoonlike inslag gekry. Via 'n onrustige oorgangstydperk en die klassisisme van sy tweede periode (ca. 1800–1817) het dit ontwikkel tot die deels pre-romantiese, deels abstrak-[[asketiese]] kuns van sy derde periode (1817–1827).

Namate sy idees groter geword het, het hy die oorgelewerde vorme uitgebrei. Sy doofheid het daartoe bygedra dat hy hom volkome aan sy eie visioene kon oorgee en dit omskep in 'n ''[[Eroïca]]'' of ''[[Missa Solemnis]]''. Een nadeel was egter dat hy weinig voeling kon hou met tegniek, veral dié van die sangstem, met die gevolg dat hy vokaal soms prakties byna onuitvoerbare fragmente geskryf het (onder meer die slotkoor van die negende simfonie).

In verhouding tot sy lewensduur het Beethoven betreklik min geskryf. Volgens nagelate komposisiesketse het hy moeilik gewerk en langsaam gevorder. Dat hy slegs een opera (''[[Fidelio]]'') voltooi het, is moontlik ook te wyte aan die gebrek aan 'n geskikte [[libretto]].

Veral sedert die [[Eerste Wêreldoorlog]] is 'n groeiende verset merkbaar teen die oordrewe voorstellings van die sogenaamde Beethoven-mite (wat in die dae van die [[Romantiek]] bygedra het tot ongesonde kommentaar op sy komposisies).