Ferruccio Busoni: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
JMK (besprekings | bydraes) skakels |
RG067 (besprekings | bydraes) k WPCleaner v2.04 - Fixed using Wikipedia:WikiProject Check Wikipedia (Verkeerde aantal blokhakkies) |
||
Lyn 37:
Busoni se verpligtinge as uitvoerder het sy kreatiewe vermoë gedurende hierdie tydperk ietwat versmoor: in 1896 skryf hy "Ek het groot sukses as pianis, die komponis is teenswoordig verberg."<ref>Dent (1933), p. 105, bl. 113.</ref> Sy monumentale Klavierconcerto (die vyf bewegings daarvan duur langer as 'n uur en sluit 'n manlike koor in) is geskryf tussen 1901 en 1904.<ref>Beaumont (1985), bl. 61.</ref> In 1904 en 1905 skryf die komponis sy ''Turandot Suite'' as [[insidentele musiek]] tot Carlo Gozzi se gelyknamige toneelstuk.<ref>Beaumont (1985), p. 76.</ref> 'n Groot projek wat in hierdie tyd aangepak is, was die opera ''Die Brautwahl'', gebaseer op 'n verhaal van [[E. T. A. Hoffmann]], en wat die eerste keer opgevoer is (tydens 'n louwarm ontvangs) in Berlyn in 1912.<ref>Beaumont (1985), p. 116.</ref> Busoni het ook solo-klavierwerke begin komponeer wat duidelik 'n meer volwasse styl openbaar, waaronder die ''Elegies'' (BV 249; 1907), die suite ''An die Jugend'' (BV 252; 1909) en die eerste twee klavier [[sonatina]]s, BV 257 (1910) en BV 259 (1912) .<ref>Beaumont (1985), pp. 101, 148, 178.</ref>
In 'n reeks konserte in Berlyn tussen 1902 en 1909, beide as pianis en dirigent, het Busoni veral kontemporêre musiek van buite Duitsland bevorder (alhoewel hy kontemporêre musiek vermy het, behalwe sy eie, in sy solo-uitvoerings).<ref>Wirth ( 1980), p. 509.</ref> Die reeks, wat in die "Beethovensaal" gehou is, het Duitse musiekpremières van [[Edward Elgar]], Sibelius, [[César Franck]], [[Claude Debussy]], [[Vincent d'Indy]], [[Carl Nielsen]] en [[Béla Bartók]] ingesluit. Die konserte het ook premières ingesluit van sommige van Busoni se eie werke uit die tydperk, waaronder die klavierconcerto in 1904, waarin hy die solis onder dirigent [[Karl Muck]] was; in 1905 sy ''Turandot Suite'' en, in 1907, sy ''Komedie Ouverture''.<ref>Dent (1933), pp. 332–336.</ref> Musiek van ouer meesters is ingesluit, maar soms met 'n onverwagse draai. Byvoorbeeld, Beethoven se Derde Klavierkonsert met die eksentrieke eerste beweging-kadense van [[Charles-Valentin Alkan]] (wat verwysings na Beethoven se Vyfde simfonie bevat).<ref name = "dent156"> Dent (1933), p. 156</ref><ref>Smith (2000), vol. 2, pp. 178—179.</ref> Die konserte het baie publisiteit gewek, maar aggressiewe kommentaar by kritici ontlok. Couling het voorgestel dat die programmering van die konserte "oor die algemeen beskou is as uitlokking".<ref>Couling (2005), p. 192.</ref>
Gedurende die periode het Busoni onderrig gegee tydens meesterklasse in [[Weimar]], Wene en Basel. In 1900 is hy deur Charles Alexander, groothertog van Sakse-Weimar-Eisenach genooi om 'n meesterklas vir vyftien jong virtuose te lei. Hierdie konsep was vir Busoni meer aangenaam as om formeel in 'n konservatorium onderrig te gee: die seminare van twee keer per week was suksesvol en is in die volgende jaar herhaal. Onder sy leerlinge was Maud Allan, wat later bekend geword het as danser en 'n vriend van die komponis gebly het.<ref>Dent (1933), pp. 125—128.</ref> Sy ervaring in Wene in 1907 was minder bevredigend, hoewel Ignaz Friedman, Leo Sirota, Louis Gruenberg, Józef Turczyński en Louis Closson onder sy meer lonende leerlinge getel het; Busoni se klavieralbum, "An Die Jugend" uit 1909, bevat stukke wat aan die laasgenoemde vier opgedra is. Maar argumente met die Direktoraat van die Weense konservatorium, onder wie se vaandel die klasse gehou is, het die atmosfeer versuur.<ref>Dent (1933), pp. 160-161; Beaumont (1997), p. 91.</ref> In die herfs van 1910 het Busoni meesterklasse aangebied en ook 'n reeks uitvoerings in Basel gespeel.<ref>Couling (2005), p. 239.</ref>
| |||