Elektronmikroskopie: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
No edit summary |
No edit summary |
||
Lyn 2:
Aangesien die elektrone wat vanaf die monster verstrooi word deur die [[objektieflens]] herenig word om 'n vergrote beeld te vorm, word die fase-inligting behou. Dus is geen bykomende eksperimente nodige om fase-inligting te verkry, soos in die geval van [[X-straalkristallografie]] nie.
Die elektrongolflengte is ongeveer 0,5 nm, maar beperkings op elektronlensgehalte noodsaak die gebruik van klein openings wat die [[mikroskoopresolusie]] tot 10 nm beperk. Hierdie resolusie kan verkry word van moderne TEM'e van dun monsters wat sterk verstrooi en sensitief is vir elektronbundelskade. In die 1950's is die membraantopologie van selstrukture soos die mitochondrion eers op beeld vasgelê in dun snitte van vaste, gedehidreerde en ingebedde biologiese weefsel. Die snitte is met swaar metaalsoute gekleur om die proteïen- en lipiedstrukture sigbaar te maak. In die 1960's is van negatiewe verkleuring gebruik gemaak. Dit is 'n eenvoudige en uiters doeltreffende manier om die algehele vorm en simmetrie van makromolekulêre komplekse te beskou.
In die 1990's is krio-TEM ontwikkel in 'n belangrike instrument vir strukturele biologie. Naby-atoomresolusie is bereik vir tweedimensionele kristalle van die [[membraanproteïene]] bakteriorhodopsin en tubulien. Gesofistikeerde metodes vir die herstel van versteurings is ontwikkel vir beelde van tweedimensionele kristalle en heliese samestellings. Die snelste ontwikkeling was die verhoging in resolusie verkrygbaar met enkeldeeltjies (ongeveer 70 nm vir hepatitis-B-kerndeeltjies), wat alfaheliese sekondêre strukture geskei het. Hierdie vooruitgang is te danke aan verbeterings in die hoëresolusie-kontras van swak verstrooide monsters wat verkry is deur veldemissiekanonmikroskope te gebruik, verbeterings in rekenaarverwerking en veel groter datastelle.
|