X-straalkristallografie: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Jcwf (besprekings | bydraes)
No edit summary
Jcwf (besprekings | bydraes)
No edit summary
Lyn 1:
'''X-straaldiffraksie ''' is 'n meetmetode wat gebruik maak van die strooiing van fotone van 'n golflengte van 0.01-0.3 nm deur elastiese botsinge met elektrone in 'n vastestof.
 
== ToepassingMolekulêre strukture ==
Die golflengte van [[X-strale]] is ongeveer 0,1 nm en derhalwe bied hulle 'n uitstekende sondeerder vir molekulêre strukture van alle stowwe wat 'n kristalstruktuur vorm. Dis die geval vir metalliese, anorganiese, organiese, polimere en ook vir talle biochemiese materiale.
 
== Biologiese toepassing ==
 
X-straaldiffraksie is die hoofmetode waarvolgens die gedetailleerde driedimensionele strukture van [[molekules]] - in die besonder die molekules van lewende stelsels - ontdek is. Die hoeveelheid inligting wat uit die ondersoek van enige stof afgelei kan word, hang uiteindelik af van hoe fyn die sondeerder is wat gebruik word. So word 'n ondersoek van biologiese weefsels met behulp van die optiese mikroskoop byvoorbeeld beperk deur die golflengte van sigbare lig, wat in die omgewing van 500 nm is. Besonderhede van molekulêre rangskikking in die weefsel is derhalwe nie ontleedbaar nie, aangesien hulle net 1 tot 10 nm van mekaar is.
 
Die golflengte van [[X-strale]] is ongeveer 0,1 nm en derhalwe bied hulle 'n uitstekende sondeerder vir molekulêre strukture. Hierdie tegniek is byvoorbeeld gebruik om die gedetailleerde driedimensionele struktuur van 'n groot hoeveelheid proteïene te bepaal en om te demonstreer dat DNS normaalweg 'n dubbelstring- heliese molekule is. In laasgenoemde geval was die X-straaldiffraksiedata egter nie voldoende nie en was chemiese inligting nodig om af te lei dat die molekule helies was, met komplementêre basispare.
Die toepassing van X-straaldiffraksietegnieke op makromolekules was meer as net 'n uitbreiding van die idees vir kleiner molekules. Nie net is dit moeiliker om groter molekules te kristalliseer nie, maar nuwe skemas om die fases van die diffraksiegolwe eksperimenteel te bepaal, moes ook ontwikkel word ten einde die strukture te ontleed.