Filmbedryf in Afrika: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Sobaka (besprekings | bydraes)
Sobaka (besprekings | bydraes)
Lyn 25:
 
Voor die onafhanklikheid van die kolonies is 'n paar anti-koloniale films vervaardig. Voorbeelde sluit in ''Statues Also Die'' (''Les statues meurent aussi'') deur Chris Marker en Alain Resnais, oor Europese diefstal van Afrika kuns. Die tweede deel van hierdie film is tien jaar lank in Frankryk verbied.<ref>Ukadike, Nwachukwu Frank (1994), ''Black African Cinema''. Berkeley: University of California Press, bl. 49.</ref> Afrique 50 deur René Vautier, het anti-koloniale onluste in [[Ivoorkus]] en in Bo-Volta (nou [[Burkina Faso]]) getoon.<ref>Melissa Thackway (2003). ''Africa Shoots Back: Alternative Perspectives in Sub-Saharan Francophone African Film''. Bloomington, Indiana: Indiana University Press, {{ISBN|978-0-253-34349-9}}, bl. 7 en 32.</ref>
 
Die Franse etnografiese filmmaker Jean Rouch, wat ook in hierdie tyd filmwerk in Afrika doen, was omstrede met die Franse sowel as die Afrika gehore. Filmdokumentêre soos ''Jaguar'' (1955), ''Les maitres fous'' (1955), ''Moi, un noir'' (1958) en ''La pyramide humaine'' (1961). Rouch se dokumentêre programme was nie eksplisiet anti-koloniaal nie, maar het wel persepsies van koloniale Afrika uitgedaag en 'n nuwe stem aan Afrika inwoners gegee.<ref>Vir meer oor Rouch se werk, sien Steven Feld (ed.), ''Cine-Ethnography'' (1994), and Paul Henley, ''The Adventure of the Real: Jean Rouch and the Craft of Ethnographic Cinema'' (2010).</ref> Alhoewel Rouch deur [[Ousmane Sembene]] en ander<ref> Sien byvoorbeeld Nwachukwu Frank Ukadike, ''Black African Cinema'' (1994), bl. 48–58.</ref> daarvan beskuldig word dat hulle Afrikane sien "asof hulle insekte is",<ref>{{Cite web|title=You look at us like insects|url=http://maitres-fous.net/Sembene.html|access-date=2021-10-12|website=maitres-fous.net}}</ref> was Rouch 'n belangrike figuur in die ontwikkelende veld van Afrika film en was hy die eerste persoon wat saam met Afrikane gewerk het, waarvan baie belangrike loopbane in die Afrikaanse teater (Oumarou Ganda, Safi Faye en Moustapha Alassane, en ander) gehad het.<ref>Diawara (1992). ''African Cinema'', pp. 23–24. Sien ook Henley, Paul (2010), ''The Adventure of the Real: Jean Rouch and the Craft of Ethnographic Cinema'', Chicago: University of Chicago Press, bl. 310–337.</ref>
 
Omdat die meeste films wat voor onafhanklikheid gemaak is, [[Rassisme|rassisties]] van aard was, het Afrikaanse rolprentmakers uit die era van onafhanklikheid - soos Ousmane Sembene en Oumarou Ganda - filmvermaak as 'n belangrike politieke instrument beskou om die foutiewe beeld van Afrikane wat deur Westerse rolprentmakers voorgehou word, reg te sowel as die herwinning van die beeld van Afrika vir die Afrikane.<ref>Thackway (2003). ''Africa Shoots Back'', bl. 1–6.</ref>
 
== Verwysings ==