Groothertog Michail Aleksandrowitsj van Rusland: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Besig |
Besig |
||
Lyn 99:
Michail het aan die begin van die oorlog aan Nikolaas geskryf en gevra dat sy seun wettige status kry sodat hy versorg kon wees indien Michail aan die front sou sterf.<ref>Brief van Michail aan Nikolaas, 15 November 1914, Staatsargief van die Russiese Federasie, 601/1301, aangehaal in Crawford and Crawford, p. 164.</ref> Nikolaas het eindelik ingestem en op 26 Maart 1915 het die seun die titel "graaf Brasof" gekry.<ref>Crawford and Crawford, p. 182</ref>
==Openbare onrus==
Michail en ander lede van die keiserlike familie, onder andere die groothertoë [[Groothertog Aleksander Michailowitsj van Rusland|Aleksander]], [[Groothertog Georgi Michailowitsj van Rusland (1863-1919)|Georgi]], [[Groothertog Nikolaas Michailowitsj van Rusland|Nikolaas]] en [[Groothertog Dmitri Pawlowitsj van Rusland|Dmitri]] en groothertogin [[Prinses Elisabeth van Hesse-Darmstadt|Elisabeth]], het gewaarsku oor die toenemenede openbare onrus en van die waarneming dat Nikolaas II beheer word deur sy Duits gebore vrou, Aleksandra, en die lekeprediker [[Raspoetin]].<ref>Crawford and Crawford, p. 240</ref> Nikolaas en Aleksandra het geweier om te luister.
In Desember 1916 het Dmitri en vier van sy vriende Raspoetin vermoor.<ref>Crawford and Crawford, pp. 241–243</ref> Michail het op Brasowo van die moord uitgevind waar hy Kersfees saam met sy gesin deurgebring het.<ref>Crawford and Crawford, pp. 244–245</ref> On 28 Desember was daar, volgens die Franse ambassdeur, 'n mislukte sluipmoordaanval op Aleksandra; die enkele aanvaller is gevang en die volgende dag gehang.<ref>Paléologue, Maurice (1925), ''An Ambassador's Memoirs'', New York: Doran, vol. III, p. 162, aangehaal in Crawford and Crawford, pp. 231–233</ref>
Die president van die staatsdoema en ander hooggeplaastes het ook gevra dat Alexandra onthef word, maar Nikolaas wou steeds nie luister nie.<ref>Crawford and Crawford, pp. 247–251</ref> Sameswerings en skinderstories teen Nikolaas en Aleksandra het bly toeneem.<ref>Crawford and Crawford, pp. 252–254</ref>
Die [[Februarie-rewolusie]] het uitgebreek sonder enige spesifieke leierskap of vooraf beplanning. Petrograd was die middelpunt van die aksie. Op 23 Februarie (8 Maart volgens die [[Gregoriaanse kalender]]) het mense in kosrye begin betoog. Duisende vroulike tekstielwerkers het gou daarna by hulle aangesluit. Hulle het uit hulle fabrieke geloop – deels ter viering van Internasionale Vrouedag, maar ook om teen die geweldige broodtekort te betoog. Al hoe meer mense het uit die fabrieke gestroom om by die betogers aan te sluit. Die skares het deur die strate geloop en geskree "Brood!" en "Gee ons brood!"
In die volgende twee dae het die staking, wat aangemoedig is deur sosialistiese aktiviste, versprei na al die fabrieke en winkels in die stad. Teen 25 Februarie was feitlik elke nywerheidsonderneming in Petrograd, asook talle handels- en diensondernemings, gesluit. Studente, witboordjie-werkers en onderwysers het by die stakers aangesluit. In die staatsdoema het sosialistiese en liberale afgevaardigdes besef dat hulle ’n groot probleem op hande het. Hulle het die bestaande regering veroordeel en ’n kabinet van ministers geëis. Die Doema, wat hoofsaaklik uit lede van die burgerklas bestaan het, het druk op die tsaar uitgeoefen om te abdikeer en so ’n rewolusie te voorkom.
==Verwysings==
| |||