Kritiek van Reine Beredenering: Verskil tussen weergawes

Die '''Kritiek van Reine Beredenering''' ([[Duits]]: ''Kritik der reinen Vernunft'' [http://commons.wikimedia.org/wiki/Image:Kant_Kritik_der_reinen_Venunft_1781.jpg] 1781) is [[Immanuel Kant]] se eerste ''Kritiek'' en fokus op die werking en grense van die mens se [[verstand]] (Die ander twee ''Kritiek''e is die [[Kritiek van Praktiese Beredening]] (Duits: ''Kritik der praktischen Vernunft'') aangaande [[etiek]], en die [[Kritiek van Beoordeling]] (Duits: ''Kritik der Urteilskraft'') oor [[estetika]] en [[teleologie]]). In dié boek stel Kant ''transendentale idealisme'' voor om ons verhouding met die wêreld van ons ondervinding te beskryf. Om die projek kortweg te beskryf: die wêreld soos dit vir ons verskyn is grotendeels 'n skepping van ons verstand (dus "[[idealisme]]"), waar die manier van voorstelling word bepaal word deur kategorieë van verstand waaroor elke mens beskik en deel aan het (dus is dit ''transendentaal''), maar die fenomene waarmee ons te doen het is reëlmatige voorstellings van die [[werklikheid]]. Kant se [[metafisika]] is dus 'n "bemiddelde realisme", omdat ons ondervindings die regte wêreld voorstel, maar op 'n manier waar die struktuur van ons verstand optree as 'n tussenganger wat die karakter van ondervinding bepaal. Die metodiek in die boek bestaan hoofsaaklik daaruit dat Kant 'n sinvolle grondslag vir gewone stellings probeer beraam wat ons in 'n onderwerp-voorwerp vorm sal stel, waarin hy die presiese verhouding tussen ons as die onderwerp, en wat naamlik die voorwerp van ons ondersoek is, bepaal.