Neopaganisme: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
Voyageur (besprekings | bydraes)
Voyageur (besprekings | bydraes)
Lyn 46:
In die 1960's het die Nieu-Heidense beweging veral in Engeland en die Verenigde State vinnig begin groei en sodoende ook 'n sterk invloed op die vastelandse Europa uitgeoefen. Die geloofstelsels van ander nie-Christelike beskawings soos dié van Noord-Amerika se Eerste Nasies en Sibiriese Sjamane het nou 'n vaste bestanddeel van die Neopaganistiese beweging geword, terwyl ook die Nieu-Keltiese Heidendom 'n nuwe opswaai beleef het.<ref>Grübel (2003), bl. 517</ref>
[[Beeld:Wiccan hierogamic ritual.PNG|thumb|right|250px|'n Hiërogamiese Wicca-ritueel]]
Die voor-Christelike Nordiese godsdiens, wat in Ysland ná die amptelike kerstening van die land eeue lank as 'n ondergrondse beweging getolereer is, is in [[1972]] onder die naam [[Ásatrú]] amptelik erken. Ook Wicca, 'n Nieu-Heidense Heksebeweging wat sedert die 1930's in Engeland begin ontwikkel het, het 'n deel van die hoofstroom-Heidendom geword.<ref>Grübel (2003), bl. 517</ref> Hierdie ontwikkelingsontwikkelinge het in die Nuwe Germaanse Godsdiens tot 'n afkeer van rassistiese gedagtes gelei.<ref>Grübel (2003), bl. 517</ref>
 
Die huidige Neopaganistiese beweging word veral deur twee hoofstrominge gekenmerk - modernisme en tradisionalisme. Tradisionaliste strewe daarna om die oorspronklike voor-Christelike religies met wetenskaplike metodes en op die grondslag van gebrekkige historiese oorlewerings te rekonstrueer en nuwe lewe in hulle in te blaas.<ref>Grübel (2003), bl. 517</ref> Daarenteen neem moderniste die moderne navorsing oor Heidense religies as basis vir 'n nuwe natuurreligie wat 'n vreedsame saambestaan van die mens en die besielde natuur behels. Hulle erken dat hulle sodoende ook nuwe religieuse vorme skep.<ref>Grübel (2003), bl. 517</ref>