Romeinse Republiek: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
k →Geografiese agtergrond: bygewerk |
|||
Lyn 75:
Rome was aanvanklik 'n klein nedersetting op sewe heuwels wat - met uitsondering van die noorde - deur die vlaktes van Latium omring was, 'n landskap wat die Romeine geleidelik begin oorheers het. Hierdie streek, die Romeinse Campagna, was 'n digbevolkte landboustreek wat eers in die laat-Romeinse tydperk tot 'n malaria-endemiese moerasgebied ontaard het. Alhoewel modder en rivierversnellings sekere beperkings op die Tiberrivier se bruikbaarheid as waterweg gepaas het, het Rome met sy kunsmatige seehawe Ostia, wat 'n voetreis van 'n dag van Rome af geleë was, nogtans oor 'n poort na die [[Middellandse See]] beskik, terwyl die Tibervallei 'n natuurlike landroete na die binneland gevorm het. Danksy sy afstand van die see en sy geografiese ligging was Rome in 'n gunstige strategiese posisie om tot 'n oorheersende sentrum in Italië en die Mediterreense wêreld te ontwikkel.<ref>Stobart, J.C.: ''The Grandeur that was Rome''. Londen: Book Club Associates 1978, bl. 10</ref>
===Etniese agtergrond===
Ondanks alle argeologiese navorsing bestaan daar nog onsekerheid oor die presiese oorspronge van die Romeinse volk. Sy kultuur en veral sy literatuu dui egter daarop dat die Romeine ten opsigte van hul volkskarakter min ooreenkomste met die huidige Italianers getoon het.<ref>Stobart (1978), bl. 11</ref>
In die Jong-Steentydperk en Bronstydperk is Italië deur 'n bevolking bewoon wat van suidelike, Mediterreense herkoms was en sy oorledenes begrawe het. In die kerngebiede van die vroeë Romeinse geskiedenis, Etrurië en Latium, het opgrawings min spore van hierdie vroeë bewoners opgelewer - moontlik was hierdie streke as gevolg van vulkaniese aktiwiteite nie geskik vir menslike nedersettings nie.<ref>Stobart (1978), bl. 11</ref>
Gedurende die Bronstydperk (2de millennium v.C.) het Indo-Europese volksgroepe vanuit die noorde (moontlik uit die Donaugebied) na Italië getrek. Hierdie beskawing van boere en veetelers het sy dooies gekremeer, maar ook tekstiel- en keramiese nywerhede ontwikkel. Hul bronsvoorwerpe getuig van hul vaardighede ten opsigte van metaalbewerking.
Teen die begin van die Ystertydperk ná 1 000 v.C. het 'n nuwe golf immigrante na Noord- en Sentraal-Italië gestroom. Hulle het vermoedelik van oorkant die Alpe, moontlik uit die gebied van die huidige Boheme en Hongarye, gekom, en hul beskawing is volgens 'n begraafplaas naby Bologna, waar dit ontdek is, Villanova genoem. Hierdie beskawing het sy dooies eweneens gekremeer en in urns begrawe. Die urns van Latium was soos die hutte van die lewendes gevorm. Die Villanova-beskawing staan bekend vir sy voortreflike brons- en ystervoorwerpe wat ook na ander gebiede uitgevoer is.
Vanweë die aantreklikheid van Italië en sy klimaat het Indo-Europese volke uit Sentraal-Europa dus die Alpe en Appenyne as veroweraars oorgesteek om 'n nuwe permanente tuisland te vind en tydens hul migrasie die tipiese karaktertrekke van die latere Romeinse volk ontwikkel - maatskaplike solidariteit, militêre dissipline en rituele konserwatisme.<ref>Stobart (1978), bl. 11</ref>
==Verwysings==
| |||