Deeltjieversneller: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
cyclotron -> siklotron
Lyn 3:
Mens sou alledaagse toestelle soos die [[televisie]] en die [[katodestraalbuis|rekenaarmonitor]] as partikelversnellers (met lae energievlakke van omtrent 30 [[keV]]) kan beskou, net soos die apparate wat gebruik word tydens die opwek van [[X-strale]]. Tydens die produksie van [[Radio-aktiewe isotoop|radio-isotope]] vir mediese gebruik kan 'n partikelversneller ook as alternatief vir die omgewingsonvriendelike kern-metode gebruik word.
 
Baie groot partikelversnellers word gebruik om die kleinste boustene van [[materie]] en [[antimaterie]] te bestudeer. Daar kan onderskei word tussen liniêre en magnetiese versnellers. By laasgenoemde word die deeltjies deur die [[lorentzkrag]] van 'n sterk [[magnetiese veld]] in 'n sirkelvormige baan gedwing. Magnetiese versnellers word verder opgedeel in [[cyclotronsiklotron]]s, [[betatron]]s en [[synchrotron]]s.
 
Die ''cyclotronsiklotron'' is deur [[Ernest Lawrence]] in [[1929]] ontwerp. Hy gebruik die cyclotronsiklotron vir eksperimente met deeltjies van 1 [[MeV]]. Dit eerste cyclotronsiklotron het 'n deursnee van slegs 10 cm gehad. Cyclotronssiklotrons word tans gebruik vir die bestraling van [[kanker|kankerpasiënte]].
 
Die ''betatron'' is deur [[D.W. Kerst]] in 1940 uitgevind. Die verskil met die cyclotronsiklotron is dat die betatron gebruik maak van stygende [[magnetiese fluks]] om die deeltjies te versnel.
 
''Synchrotrons'' is sirkelvormige partikelversnellers met 'n deursnee van enkele kilometers. Hiermee kan baie hoë energievlakke bereik word. Voorbeelde hiervan sy die [[Groot Hadron-versneller]] van die [[CERN]]-laboratorium en die [[Tevatron]]-versneller van [[Fermilab]].