Rand Daily Mail: Verskil tussen weergawes

Die '''''Rand Daily Mail''''' was 'n [[Johannesburg]]se oggendblad van [[1902]] tot [[1985]] en word algemeen gereken as die grootste teenstander in die [[Suid-Afrika]]anse pers van die destydse regering.

Die koerant is gestig deur Henry Freeman Cohen, met Edgar Wallace as eerste redakteur. In [[1904]] neem die [[Johannesburg]]se mynmagnaat [[Abe Bailey]] die koerant oor en in [1906]] word die ''[[Sunday Times]]'' bekend gestel. Die ''Rand Daily Mail'' het in [[1910]] in samewerking met die ''[[Cape Argus]]'' en ''[[Cape Times]]'' 'n vennootskap met die nuusagentskap [[Reuters]] gestiggesluit om 'n plaaslike nuusagentskap te begin. Die het in [[1915]] die ''[[Transvaal Leader]]'' geabsorbeer.

Die ''Rand Daily Mail'' was die eerste koerant in [[Suid-Afrika]] wat die probleme van swart mense aangesprekaangespreek het en het baie van die skandale ontrafel waarin die destydse [[Apartheid]]sregering hom bevind het. Die grootste hiervan was die sogenaamde [[Inligtingskandaal]] wat inop [[3 November]] [[19791978]] deur die koerant aan die lig gebring is toe die ''Mail'' berig het dat regerinsgfondseregeringsfondse gebruik is om die ''[[Washington Star]]'' uit te koop en die ''[[Citizen]]'' te koopbegin. Selfs in [[1960]] met die slagting by [[Sharpeville]] was dit die ''Mail'' wat die storie gebreek het en die koerant was ook die eerste wat die toestande in Suid-Afrikaanse tronke rugbaar gemaak het.

Die ''Mail'' se ondergang het begin toe 'n strategie ingevoer is om meer welgestelde (in daardie dae meesal wit) en vrouevroulike lesers te lok, laasgenoemde omdat hulle kwansuis die grootste inspraak in huishoudelike aankope gehad het. Die strategie het egter klaaglik misluk, die koerant het geld begin verloor en ten einde die [[South African Associated Newspapers]] van ondergang te red, is die ''Mail'', op aandrag van die [[Anglo American Corporation]], wat 'n meerderheidsaandeel in S.A.A.N. besit het, in [[1985]] gesluit. Hy het toe meer as twee derdes swart lesers gehad, nie 'n baie aantreklike mark vir adverteerders tydens die apartheidsera nie.

Van die beroemde redakteurredakteurs wat by die ''Mail'' betrokke was, was [[Alister Sparks]], [[Laurence Gandar]] en [[Raymond Louw]]. Na die sluiting van die ''Mail'' het verslaggewers soos Irwin Manoim en Anton Harber die ''[[Weekly Mail]]'' begin, wat tans bekend staan as die ''[[Mail & Guardian]]''. 'n Ander voortvloeisel uit die ''Mail'' was ''[[Business Day]]'', wat ook deur oudpersoneellede van die ''Mail'' begin is.

By S.A.A.N. was die hoofgebruikers van die maatskappy se produksie-, bestuurs-, sirkulasie- en advertensieafdeling die ''Mail'', ''[[Sunday Times]]'' en die ''[[Sunday ExpresExpress]]''. Koste is aan elke koerant toegewys op grond van hulle gebruik van die geriewe, maar die koste wat aan die ''Mail'' toegesê is, is geheel en al verkeerd bereken. Met die sluiting van die ''Mail'' op [[30 April]] [[1985]] was die maatskappy se oortrokke rekening R10 miljoen. Slegs 'n maand later, sonder die ''Mail'' om die verkeerd berekende en oorskatte koste aan sy kant te absorbeer, het die oortrokke rekening toegeneem tot R40 miljoen (met ander woorde die ''Mail'' het in werklikheid 'n aansienlike wins getoon) en is die maatskappy verplig om sy gebou en drukkerydrukkerye te verkoop net om staande te bly.

Die sluiting het ook elders skade aangerig en 'n ernstige verskraling van mededinging in die dagbladjoernalistiekdagbladpers teweeg gebring en die insameling en verspreiding van nuus gekniehalter.

Selfs die [[Afrikaans]]e pers het gekla oor die sluiting van die ''Mail'', want hulle het elke uitgawe van die ''Mail'' verslind vir storie-idees oor hoe hulle die opposisie kon aanval. Skielik was die bron iets van die verlede. Maar dit was nie die enigste Afrikaners wat die koerant gelees het nie. Skielik was die bron iets van die verlede. 21% van sy lesers was Afrikaanssprekendes wat die koerant gelees het, want, soos hulle aan [[Raymond Louw]], oudredakteur, gesê het: "Ons glo nie alles wat die regering vir ons vertel nie; ons wil weet wat aangaan en ons wil ook weet wat die ander kant dink." Buitelandse korrespondente het met die hande in die hare gesit oor die verlies van 'n betroubare bron vir hulle verslae oor wat in [[[Suid-Afrika]] aan die gang wasgebeur.

Daar is al gesê die ''Mail'' het gepreek vir die bekeerdes, maar dit was nie waar nieonwaar, want deur die Morning Group, Sapa, buitelandse korrespondente en onregstreeks deur die Afrikaanse pers het die koerant 'n ontsaglike groot groep lesers gehad. Daar was ook "baie" "onbekeerde" lesers, baiewaarvan talle sakelui maar ook uit ander dele van die samelewing, wat nie met die koerant se politieke standpunt saamgestem nie, maar dit wel gelees het omdat hulle 'n oggendblad nodig gehad om vir hulle te vertel wat in die wêreld aan die gang wasgebeur. Dit was voor die dae van televisie in Suid-Afrika en ook voor die bekendstelling van die ''[[Citizen]]'' as enigste ander Engelstalige, [[Johannesburg]]se oggendblad in [[1976]].

Twee Amerikaanse akademici, professor in joernalistieke studies John C. Merrill en medeprofessor Harold A. Fisher, het die ''Mail'' in [[1980]] ingesluit onder hulle lys van die wêreld se 50 voorste dagblaaie.