Elektriese lading: Verskil tussen weergawes

In die algemeen stoot gelaaide deeltjies met dieselfde-teken lading mekaar af, terwyl deeltjies met teenoorgestelde-teken ladings mekaar aantrek. Hierdie effek word kwantitatief deur [[Coulomb se wet]] uitgedruikuitgedruk, wat sê dat die grootte van die afstootkrag is eweredig aan die produk van die twee ladings, en verswak eweredig tot die kwadraat van die afstand tussen die ladings.

Die elektriese lading van 'n [[makroskopies]]e voorwerp is die som van die elektriese ladings van die voorwerp se saamgestelde dele. Die netto elektriese lading is gewoonlik nul, aangesien die natuurlike getal elektrone in elke [[atoom]] gelyk is aan die getal protone, en die ladings dus uitkanselleer. Die gevalle waar die netto lading nie nul is nie word gereeld na verwys as [[statiese elektrisiteit]]. Verder, selfs al is die netto lading nul, kan dit nie-univormuniform verpreiversprei wees (bv. a.g.v. 'n eksterne [[elektriese veld]]), en die materiaal is dan [[Polarisasie|gepolariseer]], met die lading verwant aan die polarisasie staan bekend as [[gebinde lading]] (terwyl die oortollige lading van buite die materiaal bekend staan as ''vrye lading''). 'n Ge-ordende beweging van gelaaide deeltjies in 'n spesifieke rigting (in metale is dit elektrone) staan bekend as [[elektriese stroom]]. Die diskrete natuur van elektriese lading was deur [[Michael Faraday]] voorgestel in sy elektroliese eksperimente, en direk gedemonstreer deur [[Robert Millikan]] in sy [[oliedruppel eksperiment]].

In [[1600]] het die Engelse wetenskaplike [[William Gilbert]] teruggekeer na die onderwerp in ''De Magnete'', en het die [[Nieu-Latyn]] woord ''electricus'' geskep van ''ηλεκτρον'' , die Griekse woord vir "amber", wat gelei het tot die Engelse woorde "electric" en "electricity". Hy is in [[1660]] deur [[Otto von Guericke]] gevolg, wat, moontlik die eerste, [[Electrostatika|elektrostatiese]] generator uitgevind het. Ander Europese pioniers was [[Robert Boyle]], wat in [[1675]] verklaar het dat elektriese aantrekking en afstoting oor 'n vakuum uitgeoefen kan word; [[Stephen Gray]], wat in [[1729]] materiale as [[Geleier|geleiers]] en [[Isolator|isolators]] geklassifiseer het; en [[C.F. du Fay]], wat in [[1733]] [http://www.sparkmuseum.com/BOOK_DUFAY.HTM] voorgestel het dat elektrisiteit in twee tipes voorkom wat mekaar uitkanselleer, en het dit uitgedruk in terme van 'n twee-vloeistof teorie. Wanneer glas met sy gevryf is , het du Fay gesê dat die glas met ''vitreous'' elektrisiteit gelaai is, en wanneer amber met pels gevryf was, dat die amber gelaai is met ''resinous'' elektrisiteit. In [[1839]] het Michael Faraday gewys dat die skynbare skeiding tussen statiese elektrisiteit, stroom elektrisiteit en bioelektrisiteit verkeerrdverkeerd was, en dat almal die gevolg was van die optrede van 'n enkele tipe elektrisiteit wat in teenoorgestelde polariteite te voorskyn kom. Dit is arbitrêr watter polariteit positief genoem word. Positiewe lading kan gedefinieer word as die oorblywende lading op 'n glas staaf nadat dit met sy gevryf is. <ref>Electromagnetic Fields (2nd Edition), Roald K. Wangsness, Wiley, 1986. ISBN 0-471-81186-6 (intermediêre vlak handboek)</ref>