1922-staking: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Lyn 20:
Ten spyte van die groot ontevredenheid onder mynwerkers en hul onopgeloste griewe, het die mynhuise die skroewe egter verder aangedraai pleks om die werkers tegemoet te kom. Mense het in haglike omstandighede gewerk. Toe die goudprys tydens en na die Eerste Wêreldoorlog verswak het, het die mynhuise gepoog om kostes te besnoei sodat hul winste nie sou verminder nie. Dit sou weereens ten koste van die werkers wees. Direkteur E.J. Way, het voorgestel om die helfte van die wit werkers deur goedkoop swart arbeid te vervang. Die lone van die werkers sou ook verlaag word. Afdankings en ’n loonverlaging was egter vir die werkers onaanvaarbaar omdat die lewenskoste weens die oorlog en sy nagevolge met 50% gestyg het.
Die Kamer van Mynwese het gedreig om sekere myne wat op winsgrens gewerk het, te sluit. Vanaf die vakbonde se kant is die voorstel gemaak dat die regering sekere myne sou subsidieer tot die goudprys weer sou stabiliseer. Maar die regering, onder leiding van [[
Die Kamer van Mynwese het gedreig om nog meer myne te sluit as die vakbonde nie tot loonverlagings sou instem nie. In Oktober [[1921]] het die mynhuise ongeag die teenkanting van die vakbondfederasie ''South African Industrial Federation (SAIF)'', waarvan die Mynwerkersunie deel was, voortgegaan met ingrypende maatreëls om kostes te bespaar, sonder winsverlaging.
===Die spanning bereik breekpunt===
| |||