Adriaan Vlok: Verskil tussen weergawes

Adriaan Vlok was die Minister van Wet en Orde in [[Suid -Afrika]] vanaf [[1986]] tot [[1991]] gedurende die finale jare van [[apartheid]]. Gedurende ‘n tydperk van intense en toenemende opposisie en politieke onrus het die Suid -Afrikaanse Regering, deur die Staats Sekuriteits Raad, drastiese stappe beplan en geimplementeer wat insluit die bom van, moorde en sluipmoordmagte gerig op anti-apartheids aktiviste om hierdie golf teen te werk.

Adriaan Johannes Vlok, gebore op [[11 Desember]] [[1937]] in [[Sutherland]], Kaap Provinsie, seun van Nicolaas Vlok en Bettie Olivier. Hy groei op op ‘n klein plasie naby die [[Oranje Rivier]]. Hy begin sy skool opleiding te Neilerdrift Laerskool en matrikuleer aan die Keimoes Hoër Skool in 1956. Hierna ondergaan hy militêre opleiding in [[Pretoria]] vir drie maande. Hy werk by die Departement van Justisie se magistraatskantore te [[Keimoes]] en [[Upington]]. Gedurende [[1959]] en [[1966]] dien hy as onder-sekretaris by die department se hoofkantoor in Pretoria.Hy voltooi sy Dip Proc aan die [[Universiteit van Pretoria]] in [[1962]].[1]

Vlok word aangestel as die private sekretaris van min Pelser, Minister of Justisie. Na vier maande word hy die assistant private sekretaris van [[John VosterVorster]]. In hierdie posisie raak hy meer betrokke by nasionale aangeleenthede en sy politieke loopbaan begin vorm.

In [[1970]] bedank hy uit die publieke diens en begin ‘n besigheid met die doel om in die politiek betrokke te raak. Hy het onder andere boodskapper diens by die hof in Pretoria Oos behartig. Hy het ook ‘n belangstelling in militêre aangeleenthede gehad en het as ‘n vrywilliger by die Regiment Oranjerivier diens gedoen waar hy bevorder is tot luitenant.

In [[1972]] word hy verkies tot die Stadsraad van [[Verwoerdburg]], ‘n voorstad net suid van Pretoria. Hier dien hy op die bestuurs komitee. Hy is ook betrokke by verskeie plaaslike kultuur organisasies. Hy het in [[1959]] by die [[Nasionale Party]] aangesluit en vanaf [[1964]] het hy aktief deel geneem aan Party funksies. In die laat sestiger jare was hy die voorsitter van die Generaal Hertzog tak van die Nasionale Party in Verwoerdburg en in 1970 word hy verkies tot voorsitter van die afdelingsraad van die Pretoria kiesafdeling, ‘n posisie wat wat hy behou totdat hy as Parlementslid verkies word in [[1974]]. Op [[17 September]] [[1984]] word hy aangestel as Adjunk Minister van Verdediging.

Op [[14 Januarie]] [[1985]] word hy aangestel as Adjunk Minister van Wet en Orde, ‘n posisie wat hy gesamentlik hou met die van Adjunk Minister van Verdediging. In Desember 1986 word hy aangestel as Minister van Wet en Orde. Sy departement was verantwoordelik vir die onderdrukking van die opstand en die aanhouding van sowat 30 000 mense, soveel as 15 000 word aangehou gedurende ‘n verklaarde noodtoestand. Hy was ook verantwoordelik vir die kontroversiêle Nasionale Sekuriteits Bestuurs Stelsel. In Februarie [[1988]] kondig hy die beperking van 17 ekstra-parlimentêre organisasies aan soos onder andere die [[United Democratic Front]], National Education Crisis Committee, die Release Mandela Campaign, die Soweto Civic Association, die South African Youth Congress en die Azania[[Azanian PeoplesPeople's Organisation]].

Teen [[1989]] is die aantal aangehoudenis aansienlik verminder maar ongeveer 300 begin met ‘n hongerstaking. As gevolg hiervan onderhandel hy met die regsverteenwoordigers van die hongerstakers en ook met kerkleiers soos onder andere Aartsbiskop [[Desmond Tutu]]. Heelwat aangehoudenes wor vrygelaat.

Gedurende die 1989 verkiesings veldtog, gebruik hy die totale aanslag propaganda as regverdiging vir sy aksies en hy moes ‘n geskrewe verskoning aan die [[COSATU|Congress of South African Trade Unions (Cosatu)]] gee vir onbevestigde bewerings oor die organisasie se gewelddadige motiewe.

Teen die einde van 1989 kom aantuiging na vore van polisie sluipmoordmagte, wie na bewering meer as ‘n honderd politieke aktiviste vermoor het. Die Staatspresident stel ‘n interne kommissie aan om die beweringe te ondersoek, maar die bevindinge was nooit openbaar gemaak nie. Die [[Harmse-kommissie]] ondersoek na die politieke moorde het egter nie Vlok gevra om te getuig oor sy kennis van hierdie polisie sluipmoordmagte nie.

Vlok's se posisie as minister was baie kontroversieel veral na 1990 gedurende die onderhandeling om apartheid te be-eindig. Die [[African National Congress]] het aangedring op sy ontslag. President [[FW de Klerk]] antwoord deur hom aan te stel as Minister van Korrektiewe Dienste in Julie [[1991]].

In [[1999]] is amnestie aan hom toegestaan deur die [[Waarheids en Versoenings Kommissie]] – die enigste kabinets minister wat erken het hy was skuldig aan kriminele aktiwiteite. Dit sluit die opblaas van Khotso Huis, die hoofkwartier van die Suid Afrikaanse Raad van Kerke asook COSATU se hoofkantoor in. [2] [3]

Gedurende die middel van [[2006]] het hy apologie aangeteken vir ‘n aantal dade wat hy nie aan die WVK verklaar het nie, en waarvoor hy vervolg kon word. In ‘n dramatiese gebaar, was hy die voete van [[Frank Chikane]] wie, as sekretaris-generaal van die South African Council of Churches, was ‘n teiken van ‘n sluipmoord.[4] Ook was hy die voete van tien weduwees en moeders van die “Mamelodi“[[Mamelodi 10”10]]” , ‘n groep anti-apartheids aktiviste wie na hul dood gelok is deur ‘n polisie informant.[5]

Op [[17 Augustus]] [[2007]] bevind die Hooggereshof hom skuldig vir die 1989 sameswering om Frank Chikane te vermoor en word hy ‘n tien jaar opgeskorte vonnis opgelê.[6]