Die skouspelagtige vrystelling van energie tydens 'n vulkaniese uitbarsting lewer dramatiese bewys van die groot hoeveelheid energie wat onder ons voete lê.
Ongeveer dertigedit tot veertig [[kilometer]] soliede [[rots]] skei ons van 'n laag warm, gesmelte rots, genaamd [[magma]]. Daar word gereken dat dié laag ongeveer 2 900 kilometer diep strek. Die magma is te diep, te warm, en te gevaarlik vlugtig om direk as energiebron gebruik te word. Tóg ontsnap die warmte uitwaarts na die boonste rotslaag wat die aardkors vorm. Soms word water as gevolg van ongewone geologiese formasies in poreuse rotse 'n paar kilometer onder die oppervlak van die aarde vasgevang. Dié water absorbeer dan geleidelik baie van die uitwaartsvloeiende hitte om 'n groot reservoir warm geotermiese vloeistowwe te vorm. Geisers (spuitbronne) en warmwaterfonteine ontstaan waar natuurlike skeure in die rotslaag die warm vloeistowwe toelaat om na die oppervlak te ontsnap.
Die temperatuur styg dramaties hoe meer in die rigting van die kern beweeg word. By dye aardoppervlakplate wissel die temperatuur van 0 tot 1 000 [[°C]], by die [[mantel]] van 1 000 tot 2 000 °C, by die [[onder-mantel]] van 2 000 tot 4 500 °C, en by die kern word dit 4 500 °C.
