Amptelike taal: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
Lyn 9:
In [[Europa]], [[Asië]] of [[Amerika]] is gewoonlik die taal met die meeste sprekers as die amptelike taal gekies; derhalwe is Duits die amptelike taal van [[Duitsland]] en [[Portugees]] (''Brasileiro'') die amptelike taal van [[Brasilië]]. In [[Afrika]] het die voormalige koloniale taal dikwels die status van amptelike taal gekry, soos byvoorbeeld [[Franse taal|Frans]] in [[Mali]] of [[Engels]] in [[Zambië]]. Hierdie praktyk bevoordeel meesal die heersende elite, wat die ampstaal in teenstelling met die gewone bevolking magtig is.
Slegs in 'n klein aantal lande soos [[Switserland]] (met vier amptelike tale: Duits, Frans, Italiaans en Retro-Romaans), [[België]] (met drie amptelike tale: Nederlands, Frans en Duits) en Suid-Afrika (met elf amptelike tale) is die belangrikste landstale as amptelike tale erken. Die meeste minderheidstale (soos [[Bretons (taal)|Bretons]], Duits en Nederlands in [[Frankryk]]) geniet nie hierdie soort erkenning nie - enersyds word minderheidstale as 'n bedreiging vir die nasionale eenheid van 'n land beskou, andersyds kan baie state dit nie bekostig om alle beamptes twee- of meertalig op te lei en amptelike dokumente in meer as een taal uit te gee nie. In die praktyk lei 'n sodanige taalbeleid moontlik tot die afskaling en maatskaplike minagting van nie-amptelike of tweederangse amptelike tale.
'n Moontlike kompromis is die erkenning van 'n streeksgebonde status as amptelike taal ([[Italië]] erken byvoorbeeld die ampstaalstatus van Duits in die oorwegend Duitstalige [[Suid-Tirool]]).
| |||