Verassing: Verskil tussen weergawes

Die vereenselwiging met heidense praktyke en die doodstraf vir ketters was rede genoeg om verassings in Christelike kringe tot in die laat 19de eeu uiters ongewild te maak. Nogtans was daar in die geskiedenis sekere gevalle wanneer daar geen ander keuse was as om groot getalle lyke te veras nie, byvoorbeeld in oorlogstye en tydens die uitbreiding van aansteeklike siektes wat die gevaar van besmetting ingehou het.

[[Beeld:A Schultes Krematorium Baumschulenweg Berlin inside1.JPG|thumb|right|250px|Die moderne krematorium in Berlyn-Baumschulenweg (Duitsland) is deur die argitek Axel Schultes ontwerp en tussen 1996 en 1998 opgerig. Die foto wys die roukamer]]

Om higiëniese redes is byvoorbeeld in Pruise reeds in 1794 volgens § 814 van die Algemene Landwet die teraardebestelling van lyke in bewoonde gebiede verbied. Vanaf die middel van die 19de eeu het die belangstelling in en die bevordering van verassing duidelik toegeneem. Geneeskundige kringe het verassing as die mees higiëniese manier beskou om met die dooie menslike liggaam om te gaan, terwyl werkersbonde en die groeiende Sosiaal-Demokratiese beweging verassings as 'n meer bekostigbare begrafnisritueel beskou het. Daarnaas het ook ongebonde verenigings soos die Vrydenkers, wat in die 19de eeu steeds meer aanhangers gekry het, doelbewus vir verassings as 'n alternatief tot die Christelike begrafnisritueel en sy veronderstelling van 'n opstanding gepleit.