Cradockpas: Verskil tussen weergawes
Content deleted Content added
No edit summary |
AFM (besprekings | bydraes) No edit summary |
||
Lyn 3:
Toe George op [[23 April]] [[1811]] gestig is, was die enigste goeie verbinding die roete weswaarts na [[Swellendam]] en [[Kaapstad]]. Ooswaarts en noordooswaarts het die verbinding oor land gestuit teen die Outeniquaberge, riviere en inheemse woude. Tot kort na 1811 het reisigers wat oos gemik het, die berge probeer omseil. Hulle het via Saasveld (toe Pampoenkraal, nou die George-kampus van die [[NMMU]]) gery, die Kaaimansrivier gekruis, oor die heuwels na Bergplaas en Kleinplaat en by Duiwelskop die berge oor. Dit het hoë eise aan mens en dier gestel. Tereg is die roete gevrees.
Dit het gebiedend noodsaaklik vir die nuwe dorp geword om goeie kontak te hê met die boere in die huidige Oudtshoorn-omgewing, Langkloof en die oostelike distrikte van die Kaapkolonie. Die eerste landdros van George, A.G. van Kervel, was van mening dat 'n alternatiewe en ook beter roete oor die berge direk noord van George beskikbaar was. Dus lê hy sy planne aan die goewerneur, sir [[John Cradock]], voor. Die koloniale sekretaris besluit om 5 000 riksdaalders vir die projek beskikbaar te stel en dat die bouwerk in Februarie 1812 'n aanvang sal neem. Blykbaar was die Cradockpas al binne twee maande gereed vir gebruik. Destyds is passe gemaak deur waens die veld in te stuur. Beperkte grondverskuiwingswerk is gedoen. Dit het gou geblyk een van die moeilikste en gevaarlikste passe aan die ooskus van die kolonie te wees. Op die hoogste punt is die pas 982m bo seevlak en
Die lewensduurte van so 'n pas was maar kort. Sodra 'n pad tot onder die grondvlak deur die osse, waens en ruiters se gebruik uitgeslyt het, is dit deur verdere gebruik en erosie byna onbegaanbaar gemaak. In so 'n geval het die waens koers gekry net langs die onbruikbare roete. Onderhoud in die vroeë negentienhonderds was beperk tot die opvul van gate en die verwydering van groot klippe uit die spore.
| |||