Valerius Maximus: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
JMK (besprekings | bydraes)
→‎Biografie: korrigeer skakel
JMK (besprekings | bydraes)
Lyn 11:
Meeste van die verhale is ontleen aan die Romeinse geskeidenis, maar by elke afdeling is 'n aanhangsel gevoeg bestaande uit die annale van ander volkere, hoofsaaklik die Grieke. Die uiteensetting dui sterk op die twee strominge van selfbeskouing wat deur byna elke Romeinse skrywer van die ryk gehuldig is - die oortuiging dat die Romeine van die skrywer se eie era ontaarde afskynsels is van hul luisterryke republikeinse voorgangers, met die mening egter, dat hoe vervalle ook al, die Romeine van hul tyd steeds vêr uitstaan bo die ander volkere van die wêreld, en spesifiek moreel voortreflik is bo die Grieke.
 
Die skrywer se hoofbronne was [[Cicero]], [[Livius]], [[SallustSallustius]] en [[Gnaeus Pompeius Trogus|Pompeius Trogus]], maar veral die eerste twee. Valerius se aanbieding van sy materiaal is sorgeloos en ondeurdag in die ekstreem; maar ten spyte van sy blapse, teenstrydighede en anakronismes, bly die uittreksels gepaste illustrasies, uit die retorikus se gesigspunt, van die omstandighede of toestand wat dit veronderstel is om aan te spreek. En selfs aan die historiese kant het ons iets te danke aan Valerius. Hy kwoteer dikwels bronne wat tans verlore is, en waar hy sy eie tydperk aanraak bied hy ons enkele blikke op die veelbesproke maar gebrekkig opgetekende regering van Tiberius.
 
Hy is ook 'n tipiese voorbeeld van [[Silwer Latyn]], 'n literêre periode wat volgens kritici getipeer word deur swak skrywers.