Valerius Maximus: Verskil tussen weergawes

In die manuskripte van Valerius word tradisioneel 'n tiende boek ingesluit, bestaande uit die sogenaamde ''Liber de Praenominibus'', die werk van 'n veel latere grammatikus. Die versameling van Valerius was in algemene gebruik vir skoliere, en die middeleeuse gewildheid daarvan blyk uit die groot getal manuskripte waarin dit behoue gebly het. Soos ander skoolboeke is dit geepitomeer in miniatuur opsommingsminiatuuropsommings. Een volledige epitoom, moontlik uit die 4de of 5de eeu, wat die naam dra van [[Julius Paris]], het behoue gebly; asook 'n gedeelte van 'n ander deur [[Januarius Nepotianus]]. Uitgawes deur C. Halm (1865) en C. Kempf (1888) bevat die epitome van Paris en Nepotianus. Nuwe uitgawes is uitgegee deur R. Combès (1995-) met 'n Franse vertaling, asook J. Briscoe (1998) en D.R. Shackleton Baily (2000) met 'n Engelse vertaling. Onlangse besprekings van Valerius se werk sluit in W. Martin Bloomer, ''Valerius Maximus and the Rhetoric of the New Nobility'' (Chapel Hill, 1992), Clive Skidmore, ''Practical Ethics for Roman Gentlemen: the Work of Valerius Maximus'' (Exeter, 1996), en Hans-Friedrich Mueller se ''Roman Religion in Valerius Maximus'' (London, 2002).