Bulgaars: Verskil tussen weergawes

Die geskiedkundige ontwikkeling van Bulgaars kan beskryf word as 'n oorgang van 'n hoogs [[sintetiese taal]] (Ou Bulgaars) tot 'n tipiese [[analitiese taal]] (Moderne Bulgaars) met Middel Bulgaars as die middelpunt van die oorgang. Dit is 'n uitsonderlike ontwikkeling binne die Slawiese taalfamilie, aangesien die ander Slawiese tale, soos [[Pools]] en [[Russies]], uitgesproke sinteties is.

 

 

Ou Bulgaars is die eerste Slawiese taal wat skriftelik vasgelê is. Aangesien Slawiese eenheid tot in die laat oudheid behoue gebly het, is die taal aanvanklik ''языкъ словяньскъ'' genoem – "die Slawiese taal". In die Middel Bulgaarse tydperk is die naam geleidelik vervang met die naam: ''языкъ блъгарьскъ'', die ''Bulgaarse taal''. In sommige gevalle is die naam, ''языкъ блъгарьскъ</u>, nie alleen vir die kontemporêre Middel Bulgaarse taal van die oorskrywers gebruik nie, maar ook vir die Ou Bulgaarse tydperk en selfs die sending van [[Cyrillus]] en [[Methodius]] na Groot Morawia. 'n Noemenswaardige voorbeeld van die anachronisme is die Diens van [[Cyrillus|St Cyril]] van [[Skopje]] (''Скопски миней''), 'n [[13de eeu]]se Middel Bulgaarse manuskrip uit noord-[[Macedonië]] waarvolgens Cyrillus met ''Bulgaarse'' boeke onder die Morawiese Slawe gepreek het. Die eerste aanhaling waarin na die ''Bulgaarse taal'' verwys word, in plaas van die ''Slawiese taal'', kom uit die werk van die Griekse kerklui van die [[Bulgaarse Aartsbiskop van Ohrid]] in die [[11de eeu]], byvoorbeeld in die Griekse hagiografie <!--(beskrywing van heiligelewens)--> van [[Sint Clement van Ohrid]] by [[Theophylact]] van Ohrid (laat 11de eeu).