In die Romeinse Republiek, was 'n '''diktator''' (“een wat dikteer”), 'n [[buitengewone magistraat]] (''magistratus extraordinarius'') met die absolute gesag om take te verrig asmede die bevoeghedebevoegdhede van 'n [[gewone magistraat]] (''magistratus ordinarius'').<ref>''Oxford Companion to Classical Civilization'' (1998) Hornblower en Spawforth, reds.:Oxford p.219.</ref> Die amp van ''diktator'' was 'n regsontwerp wat aanvanklik as ''Magister Populi'' (Meester van die Mense) bekend was, d.i. Meester van die Burgermag.<ref>[[Andrew Lintott]], ''The Constitution of the Roman Republic'' (Oxford University Press, 1999), p. 110 [http://books.google.com/books?id=yaFPohP2lB8C&pg=PA110&dq=%22the+original+title+of+the+dictator,+magister+populi%22&lr=&as_drrb_is=q&as_minm_is=0&as_miny_is=&as_maxm_is=0&as_maxy_is=&as_brr=3#v=onepage&q=%22the%20original%20title%20of%20the%20dictator%2C%20magister%20populi%22&f=false aanlyn.] Daarbenewens spruit die persepsie dat die diktator 'n ''[[praetor]] maximus'' (supreme praetor) was, skynbaar uit onduidelikheid omtrent 'n fragmentariese [[Epigrafie|inskrif]], en 'n stofe in [[Livius]], wat sou impliseer dat, by een geleentheid, die titeldraer as ''diktator'' opgetree het; sien Lintott, ''Constitution'' p. 104, veral nota 47.</ref>
Die [[Romeinse Senaat]] het 'n ''senatus consultum'' deurgevoer wat die [[konsul]]s gemagtig het om 'n diktator te nomineer — 'n enkele uitsondering op die Romeinse regsbeginsels van ''[[kollegialiteit]]'' (veelvoudige bekleërs van dieselde amp) en ''verantwoordelikheid'' (regsaanspreeklikheid vir amptelike aksies) — slegs een man is aangestel, en as hoogste magistraat, was hy nie wetlik aanspreeklik vir amptelike aksies nie; 24 [[liktor]]e het hom bygestaan.
