Willem van Tyrus: Verskil tussen weergawes

Willem is gebore uit Franse- of Italiaanse ouers. Hy is gebore in Jerusalem en sy lewe strek van: 1130-1186. Willem kies ‘n loopbaan in die wetenskap. Hy vertrek Europa toe en studeer aan daardie tydse universiteite, in Parys en Bologna. Nadat hy sy studies voltooi het, keer hy terug na sy vaderland: die kruisvaarderskoninkryk in Jerusalem. Binne die geledere van die kruisvaarderskring kom dit nie baie voor, dat mens ‘n wetenskaplike,van Willem se kaliber kry nie. Hy het ook baie vinnig ‘n hoё politieke pos beklee en word die vertrouling van koning Almalrik I, wat oor die koninkryk van Jerusalem regeer het van 1164-1174. Willem word aangestel as die aardsbiskop van die stad, Tyrus, en sy taak is om die seun van Amalrik I, die kroonprins, optevoedop te voed.

In sy Historia maak Willem melding van die aanvalle (: pogroms), wat teen die Jode plaas gevind het. Uit die stert van die eerste stoet onder leiding van Peter die Heremiet, wat in 1096, vanuit Frankryk deur Duitsland na ConstapinopelKonstantinopel getrek het, het groepe onder die kruisvaaders die Joodse gemeenskappe aangeval. Tot en met hierdie tyd het die Jode in vrede in die duitseDuitse, welvarende stede in die Rijngebied, soos Keulen gewoon. Feitlik het hierdie moorde die eerste aanvalle teen die Jode in Wes-Europa gewees. Willem is woedend, as hy beskryf hoe die kruisvaarders hulle self vergryp aan die Jode. Dit is iets besonders, omdat hy die enigste skrywer is wat oor hierdie gebeurtenisse melding maak èn selfs sy verontwaardiging uitspreek.(1)

''Hierdie is almal mooi eienskappe, maar Amalrik het ook merkwaardige kante, wat sy goeie eienskappe met ‘n wolk oorskadu. Hy was sweigsaam op 'n lelik manier en van beleefdheid het hy nooit gehoor nie. Die gawe van vriendelikheid, waarmee 'n baas sy kneg se hart kan win, Amalrik het nie vir daai ding geken nie (..) Deur die wellus van die vlees, soos mens dit noem, het hy, wat die Heer hom uit genade sou toestaan, ongeduldig aangedring om in andermansander mans se vrou se bed in te klim. Amalrik was ‘n oortuigde voorvegter vir die vryheid van die kerk gewees, maar intussen lê hy aan dieselfde kerk herhaldelik en onegte belastig op en tydens sy regering het hy die geldelike vermoёvermoë van die kerk uitgebuit. Hy het lekker vir geld gewees meer as dit ‘n eerlike koning betaam.(3)

''Ek onthou nog , dat ek een keer na hom ontbied is vir ‘n persoonlike gesprek. Dit was in die kasteel van Tyrus gewees. Hy het ‘n ligte koors gekry en was nie ernstig siek nie. Hierdie is daai stil ure en soon helder oonblik, soos 'n mens kan kry, as die koors net vir 'n rukkie wegloop. Toe het ons oor baie saak kan gesels en daar was nie ander mense daarby nie. Onder die vrae was daar één wat hy aan my gestel het, wat my baie geraak het. Hoekom? Aan die een kant, omdat dit ongewoon was om so ‘n vraag te stel en omdat sy vraag nie met die geloof strook nie, wat ons geleer en nadruklik beleibely nie; anderkant ook, omdat ek toe diep in my hart gewond is, omdat die hoof van die ortodokse wat self 'n seun uit ortodokse ouers het gewees, het getwyfel aan soon belangrykbelangrike saak. Almalrik het aan my die volgende gevra: Laat ons die leerstuk van Ons Verlosser en die heiliges, wat vir Christus gevolg het, net so bietjie tersyde stel (hieraan het hy nie getwyfelnie), maar is daar ‘n bewys gevind op grond waarvan ‘n mens in ‘n ooruigende argument kan bewys dat daar lewe is na die dood?(''5)