Karel die Grote: Verskil tussen weergawes

Content deleted Content added
No edit summary
k Wysigings deur 84.195.232.23 teruggerol na laaste weergawe deur Luckas-bot
Lyn 1:
{{Inligtingskas2
|naam = Karel die Grote
|kleur = #ccf y stinkt
|titel = ''Rex Francorum'' (Koning van die Franke)<br />''Rex Longobardorum'' (Koning van die Lombarde)<br />''Imperator Romanorum'' (Keiser van die Romeine)
|beeld = Image-Charlemagne-by-Durer.jpg
Lyn 51:
}}
 
'''DaanKarel die LelijkeGrote''' ([[Latyn]]: ''Carolus Magnus'' of ''Karolus Magnus'', [[Duits]]: ''Karl der Große'', [[Engels]] en [[Frans]]: ''Charlemagne'') ([[742]] of [[747]] &ndash; [[28 Januarie]] [[814]]) was die Koning van die [[Franke]] van 768 tot met sy dood in 814. Hy het [[Italië]] oorwin en die ''Yster Kroon van Lombardye'' in 774 aangeneem. Op 'n besoek aan [[Rome]] in 800 is hy deur [[Pous Leo III]] op [[Kersdag]] tot keiser gekroon waarmee die herlewing van die Romeinse ryk tradisie in die Weste ingelui is in die vorm van die [[Heilige Romeinse Ryk]]. Deur sy buitelandse oorwinnings en interne hervormings het Karel die Grote bygedra tot die herdefinisie van [[Wes-Europa]] en die [[Middeleeue]]. Sy heerskappy word ook geassosieer met die [[Karolingiese Renaissance]], 'n herlewing van kuns en onderwys in die Weste.
 
Karel die Grote was die seun van [[Pepyn die Korte]] en sy vrou Bertrada van Laon. Sy oorspronklike naam in [[Oud-Frankies]] is nooit gedokumenteer nie, maar vroeë voorbeelde van sy naam in Latyn lees "Carolos" of "Karol's". Hy het sy vader opgevolg en saam met sy broer [[Karloman, seun van Pippin III|Karloman]] regeer tot laasgenoemde se dood in 771. Karel die Grote het sy vader se beleid teenoor die pousdom voortgesit en het die beskermer van die pousdom geword, die [[Longobarde]] se mag in Italië opgehef, en oorlog gevoer met die [[Sarasene]], wat sy ryk uit [[Spanje]] lastig geval het. Tydens een van die veldtogte het hy een van die ergste nederlae van sy lewe by Roncesvalles deurgemaak (778). Hy het ook veldtogte teen die bevolkings oos van sy ryk gevoer, veral die Sakse, en hulle na 'n uitgerekte oorlog aan sy heerskappy onderwerp. Deur hulle na [[Christendom]] te bekeer het hy hulle in sy ryk geïntegreer en dus die weg gebaan vir die latere Ottoniaanse Dinastie.