Markgraaf: Verskil tussen weergawes

In die laat [[Middeleeue]] het markgraafskappe in oorerflike monargieë ontwikkel, wat vir alle praktiese doeleindes ekwivalent aan hertogdomme was, soos hulle hulle militêre belangrikheid verloor het. In die [[Goue Bul]] van [[1356]], uitgevaardig deur Karel IV, die Heilige Romeinse Keiser en Koning van Boheme, is die Markgraaf van Brandenburg as 'n elektorkeurvors van die Heilige Romeinse Ryk erken. Dit het die markgraaf lidmaatskap besorg aan die hoogste kollege in die keiserlike diet wat die nie-oorerflike keiser verkies het. Die voorreg is te vore de facto beperk tot hertoë en drie prins-aartsbiskoppe (Keulen, Mainz en Trier); ander nie-hertoglike wêreldlike lede het die Koning van Boheme en die Paltsgraaf van die Rynse Kurpfalz ingesluit. Die Koning van Boheme het self oor die Markgraafskap van Morawië geregeer of 'n markgraaf aangestel in die amp.