Willem Petrus de Villiers: Verskil tussen weergawes

Toe ds. [[Willem Petrus de Villiers]] die herderstaf op Beaufort opneem, was hy maar 25 jaar oud en onervare, maar vol moed, krag en geesdrif. Hy het die geestelike en administratiewe werk in die gemeente met ywer en deursettingsvermoë aangepak. Veral het hy groot baanbrekerswerk in verband met die onderwys gedoen. Uit die staanspoor het hy, bygestaan deur die kassier, hom daarvoor beywer om die kerk se geldsake op 'n gesonde voet te kry. Met sukses maak hulle 'n begin om die kerkskuld af te betaal. Vir dié doel is vir die eerste maal in die gemeente se bestaan kerkbasaars gehou en selfs gewyde konserte. Teen Julie [[1870]] is die kerkskuld verminder tot £300 en daarna nog verder afgebring. Elke jaar in Januarie is gereeld verslag aan die gemeente doen band die geldelike stand. Die kerkraad kon daartoe oorgaan om die kerkgebou op te knap, die pastorie van 'n broodnodige strooidak te voorsien en ook 'n lykswa aan te skaf (1870). Die kerkraad het in hierdie tyd, soos trouens nog lank daarna, baie las gehad van bankhuurders wat versuim het om hul bankgeld te betaal en waardeur die kerkkas etlike ponde skuld gely het. Ds. De Villiers was vasberade om dié mense die les goed te leer. Daar is eenvoudig besluit om korte mette met hulle te maak en voortaan sou almal die reg verbeur om 'n kerkbank te gebruik as hulle 'n paar jaar agtereenvolgens nie huur betaal het nie. Om verstaanbare redes het dit heelwat verset uitgelok, wat die taak van die bankmeester, C.G. Smith, so bemoeilik het, dat hy bedank het weens die vele onaangenaamhede wat dit vir hom veroorsaak het. Die koster, G. Davidtz, is toe gelas om die bankboek oor te neem.

 

In 1875 is op die ou plaas Schietfontein die dorp en gemeente [[Carnarvon]] gestig en kort daarna beroep die dogtergemeente vir ds. De Villiers, wat hom geroepe voel om die lidmate op Schietfontein te gaan help met die bou van 'n kerk, 'n pastorie, 'n nuwe gemeente en 'n nuwe dorp. Hy vra sy demissie by die kerkraad op [[5 Julie]] [[1875]] aan en kry sy eervolle ontslag op Maandag [[16 Augustus]] [[1875]]. Die vorige dag het hy en die gemeente hartroerend van mekaar afskeid geneem. ''[[Kerkbode|Die Gereformeerde Kerkbode]]'' het op [[4 September]] as volg oor die afskeidsplegtigheid berig: